Na początku był naprawdę niezły, jak na polskie produkcje telewizyjne, serial, który, niestety, zakończono po pierwszym sezonie. A potem scenarzysta, Igor Brejdygant, popełnił książkę. To nieodosobniony przypadek i jeśli chodzi akurat o Paradoks, wszystko jest tak, jak być powinno. Było więc tak, że w stosownym czasie obejrzałam serial, a teraz przeczytałam na jego podstawie powieść. I właściwie mogłabym zakończyć tę notkę jednym stwierdzeniem: znakomita. Ale jeśli ktoś z Państwa waha się, ma dylemat - czytać, nie czytać, to rozwiewam: czytać.

Powieść jest jednak czymś więcej, niż tylko sprawną adaptacją scenariusza, z odpowiednią jej obudową. Intryga kryminalna, interesujące postaci, świetne, podszyte czarnym humorem dialogi oraz bohaterowie - policjanci Kaszowski, Czerwiński, Majewska, czy prokurator Sobecki, to majstersztyk. Swobodne i kontrowersyjne działania operacyjne Kaszowskiego, nie zawsze zgodne z literą prawa, moralne dylematy Majewskiej i sprawy sercowe bohaterów, świetnie wkomponowane w tło ponurej intrygi kryminalnej, gdzie duże pieniądze, zemsta i nienawiść grają pierwsze skrzypce. Narracja przeplatana jest częstymi retrospekcjami, co pozwala dobrze poznać bohaterów powieści, ich myśli, pragnienia i uczucia, nie tak oczywiste i subtelnie pokazane, jak w serialu.

Książka podzielona jest na dwie części, co znakomicie ułatwia poznanie bohaterów, w intrygujący sposób opowiadając o kilku zamkniętych sprawach, których finał nie zawsze jest oczywisty, a na pewno zaskakujący. Kontrowersyjne metody śledcze Kaszowskiego i pełna zasad podkomisarz Majewska, badająca owe zamknięte już dochodzenia, to dwie silne osobowości i będzie iskrzyło. Druga część to akcja policyjna. I na tym poprzestanę, ponieważ zdradziłabym za dużo szczegółów powieści.

Dla tych, którzy serialu nie widzieli, polecam zacząć od tej rewelacyjnej powieści kryminalnej. Ci, którzy serial widzieli, niczego nie tracą, książkę czyta się znakomicie, wszak nic tak nie podkręca atmosfery jak niepewność co dalej. A będzie niesamowicie.

Idźcie więc i czytajcie, a będziecie zachwyceni.

Genialny polski kryminał. Powieść obdarta z infantylności i tanich chwytów. Kryminał, który jak stwierdził Bogusław Linda jest czymś więcej niż historią poszukiwania sprawcy. Igor Brejdygant na podstawie scenariusza serialu o tym samym tytule stworzył przejmującą, momentami wręcz przytłaczającą historię. Jednak w Paradoksie nie tylko zachwyca wielowątkowa fabuła ale także sam język... niezwykle dopracowany i po prostu dobry. Niezwykle rzadko ma miejsce sytuacja w której o kryminale chcę napisać, że jest po prostu literacką ucztą. Jednak to najlepsze określenie dla Paradoksu - kryminału niezwykle głębokiego, który nie skupia się jedynie na zagadkach kryminalnych, ale także towarzyszącym ludzkiemu życiu wyborach moralnych. Opowiada o człowieczeństwie. Niesamowita, wartościowa lektura. Marek Kaszowski (w serialu w tę rolę wciela się Bogusław Linda) to trudny we współpracy inspektor, który kiedyś popełnił czyn... którego wstydzi się do dnia dzisiejszego. To powoduje, że jest sfrustrowany, nieufny, cyniczny. Jest jednak świetnym śledczym , który choć nie zawsze trzyma się litery prawa, stara się za wszelką cenę dopaść przestępców i chronić niewinnych ludzi. Jednak jego poczucie sprawiedliwości nie zawsze pokrywa się z ogólnie przyjętymi zasadami. Do wydziału Kaszowskiego trafia podkomisarz Joanna Majewska, policjantka Biura Służby Wewnętrznej, która ma za zadanie zbadać jeszcze raz niektóre sprawy Kaszowskiego i jego metody dochodzenia do ich rozwiązań. Szybko okazuje się, że to nie jedyne zadania Majewskiej. Młoda kobieta ma prowadzić także śledztwo dotyczące samego inspektora. Pozostają jednak sprawy, śledztwa niejasne. Majewska musi znaleźć odpowiedzi na pytania kto zabił seryjnego mordercę młodych dziewcząt, co do ukrycia mają agenci Służby Kontrwywiadu Wojskowego, dlaczego ksiądz popełnił samobójstwo... dlaczego jeden pensjonariusz szpitala psychiatrycznego zabił drugiego? Kto dokonał eutanazji cierpiącego staruszka? Na te wszystkie pytania Majewska będzie musiała znaleźć odpowiedzi, jednak komisarz szybko przekona się, że nic nie jest czarno-białe. Także jej przełożeni oraz ich postępowanie. Majewska jest marionetką, której losem cały czas dyryguje sztab ludzi. Pojawiają się kolejne pytania: kto? dlaczego? po co? Im bardziej rozwija się akcja, tym więcej wątpliwości pojawia się w Majewskiej. Co wybierze: ślepą służalczość czy zwykłą (a może jednak niezwykłą?) ludzką przyzwoitość? Igor Brejdygant stworzył bohaterów charyzmatycznych. Bez wątpienia galeria postaci przedstawione w Paradoksie uwodzi. Już na początku główne dowodzenie przejmują Majewska i Kaszowski, jednak czy to powoduje, że inne postacie są pomijane? Stanowią osobny byt i choć nie zawsze autor wchodzi w głębiej w ich historię to jednak daje do zrozumienia, że ta historia jest. Nie mniej ważna, nie mniej przejmująca. Postacie unurzane w świecie pełnym zła, intryg, niebezpieczeństw oraz problemów społecznych takich jak alkoholizm... są jasnym elementem tej powieści, choć nieidealni, słabi i z wieloma wadami. Są tak ludzcy jak tylko to możliwe do oddania w książce. Zyskują sympatię. Odruchy serca, porywy emocji... miłość, przyjaźń, nienawiść i strach. Paradoks nie jest szorstką powieścią. Jest wysublimowany, emocjonalny... i tak piękny jak to tylko możliwe w wypadku kryminału. Książka Brejdyganta nie jest typowym kryminałem. Jest pełna retrospekcji, a narracja trzecioosobowa przewija się z tą pierwszoosobową. Pozwala nam wejść w sprawę głębiej emocjonalnie niż ma to miejsce w przypadku innych książek. Zagadki kryminalne, które stanowią część większej sprawy (choć są z nią powiązane jedynie postacią komisarza) są niezwykle intrygujące i co najważniejsze przejmujące. Choć świat w powieści Brejdyganta jest raczej ospały i mroczny, rządzony przez złych ludzi... to jednak nie jest czarno - biały. Co więcej jest to jedna z tych książek w których dobroć staje się piękną plamą na krajobrazie ułożonym ze zła. Paradoks nie jest banalną ani lekką powieścią. To nie jest książka na jeden wieczór, bo też jej akcja nie została poprowadzona jednotorowo. Jednak intryguje, wciąga... i przywiązuje do siebie czytelnika. Jedno jest pewne, gdyby Paradoks miał kolejną część nie czytalibyście teraz tej recenzji, bo zamiast ją pisać... czytałabym już drugą część książki. Jestem ogromnie oczarowana powieścią Brejdyganta - jej wielowątkowością, konstrukcją, bohaterami. To niesamowita historia kryminalna, która daje czytelniku coś więcej niż tylko czysto kryminalną rozrywkę. To literacki majstersztyk, który trzyma w miłym dla czytelnika napięciu do ostatniej strony. To książka pięknie napisana i historia pięknie opowiedziana. Bardzo ludzka, emocjonalna i przede wszystkim poruszająca temat ludzkiej moralności i różnie pojętej sprawiedliwości. Często zaskakująca, zawsze przejmująca. Paradoks jest bez wątpienia jedną z tych powieści, które czytelnik odkłada na półkę z wielkim żalem... pocieszeniem jedynie pozostaje fakt, że Brejdygant pracuje już nad kolejną powieścią. Parodoks to po prostu prawdziwe, literackie cudo!

Twórcy filmowi często inspiracji szukają w literaturze, ekranizując kolejne bestsellery. Dużo rzadziej zdarza się, aby to książki powstawały na podstawie filmów czy seriali. Nieliczne nowelizacje są raczej elementem rozbudowanej strategii marketingowej niż samodzielnym literackim dziełem. Czy powieść na podstawie scenariusza serialu Paradoks jest chlubnym wyjątkiem i broni się jako książkowy kryminał?

W ostatnich latach można odnieść wrażenie, że Polscy twórcy wyspecjalizowali się w kryminalnych opowieściach. Na rynku wydawniczym pojawiają się różnorodne pozycje z tego gatunku, a sporo nowości serialowych poświęconych jest pasjonującym, policyjnym śledztwom. Niestety wiele z nich, pomimo całkiem dobrych opinii krytyków, zostało zdjętych po pierwszym sezonie. Podobny los spotkał Paradoks, który na antenie TVP mogliśmy oglądać w 2012 roku. Od niedawna fani mają okazję przypomnieć sobie perypetie twardego gliniarza Marka Kaszowskiego dzięki powieści napisanej na podstawie scenariusza serialu. Za przeniesienie historii na język literatury odpowiedzialny był Igor Brejdygant, scenarzysta i jeden z reżyserów telewizyjnego Paradoksu.

Powieść, tak jak jej serialowy pierwowzór, skupia się na postaci Marka Kaszowskiego. Doświadczony policjant może pochwalić się niezwykle wysoką skutecznością, jednak jego balansujące na granicy prawa metody budzą niepokój przełożonych. Dlatego na komendzie pojawia się Joanna Majewska, młoda funkcjonariuszka BSW. Zdolna pani podkomisarz tylko teoretycznie ma sprawdzić czy w starych sprawach Kaszowskiego nie ma nieprawidłowości, ale naprawdę prowadzi większe śledztwo przeciwko koledze po fachu. Im mocniej Majewska angażuje się w dochodzenie, tym bardziej nie wie czy powinna ufać bezpośrednim przełożonym, którzy polecili jej śledzić gliniarza, czy samemu policjantowi.

Książka wygrywa świetnie napisanymi postaciami. Ciekawym zabiegiem jest to, że Kaszowski, choć niewątpliwie ciekawy i najważniejszy dla całej intrygi, tak naprawdę nie jest głównym bohaterem opowieści. Policjant jest motorem wszystkich wydarzeń, a inne postaci można sklasyfikować na podstawie ich stosunku do niego, jednak sam Kaszowski pozostaje odrobinę na uboczu. O wiele więcej dowiadujemy się o podkomisarz Majewskiej. I tutaj autorowi należą się duże brawa, bo udało mu się stworzyć naprawdę dobrze napisaną postać kobiecą, co wcale nie jest łatwe w policyjnych opowieściach. Na szczęście autor uciekł od stereotypowego przedstawienia twardej policjantki. Joanna jest stanowcza i profesjonalna, ale jednocześnie wrażliwa i kobieca. Dobrze nakreślone są również postacie drugoplanowe – o każdej można powiedzieć trochę więcej niż tylko to, jaką funkcję pełni w policji. Dzięki temu relacje między bohaterami są wiarygodne i łatwo uwierzyć nam w ich lojalność wobec siebie. Także wątki romantyczne, choć jeden z nich rozwija się zdecydowanie za szybko, nie są doklejone na siłę, ale pełnią ważną funkcję w fabule. Jedyne o co można mieć pretensje do autora to fakt, że nie zrobił niektórych postaci bardziej niejednoznacznymi. Dość szybko można zorientować się, kto jest „tym złym” w powieści.

Warto podkreślić, że książka powstała na podstawie scenariusza a nie samego serialu. Dlatego też niektórzy bohaterowie różnią się od ich aktorskich odpowiedników, chociażby wyglądem czy imieniem. Daje to ciekawy efekt, dzięki temu możemy prześledzić jak ewoluowała koncepcja historii od etapu scenariusza do finalnego produktu jakim był serial. Dodatkowo bardzo szczegółowe opisy ubrań czy mimiki bohaterów przywodzą na myśl didaskalia. Na początku lektury może to wydawać się odrobinę męczące, ale później czytelnik przyzwyczaja się, a może po prostu autor stosuje mniej takich zabiegów.

Niestety z serialowej konstrukcji wynika także jedna z największych wad książki. W ekranowej wersji w każdym odcinku podkomisarz Majewska odkopywała jedno z dawnych śledztw Kaszowskiego, aby odnaleźć w nim nieprawidłowości lub doprowadzić je do końca. Niestety, krótkie i szybko rozwiązywane sprawy, które nieźle sprawdzały się jako temat odcinka, w powieści wydają się dość sztampowe. Literackie kryminały przyzwyczaiły nas, że jednemu dochodzeniu poświęcony jest cały tom, albo przynajmniej opowiadanie. Przedstawienie całej sprawy w jednym rozdziale może sprawiać wrażenie powierzchownego. Z drugiej strony w powieści zabrakłoby miejsca na szczegółowe opisanie kilku śledztw. Dlatego decyzja autora, aby w powieści zrezygnować z niektórych serialowych wątków, wydaje się słuszna. Dzięki temu mógł skupić się na dużo lepiej poprowadzonej intrydze związanej z dochodzeniem przeciwko Kaszowskiemu. Ten bardziej sensacyjny niż kryminalny element fabuły dostarcza czytelnikowi dużo rozrywki, jest napisany dynamicznie i z dużą wprawą. Kilka zaskoczeń i zwrotów akcji trzyma w napięciu i sprawia, że pod koniec lektury trudno się od niej oderwać, choć samo rozwiązanie trudno nazwać „paradoksalnym”.  A dość otwarte zakończenie każe żałować, że TVP nie zdecydowało się na wyprodukowanie drugiego sezonu. Być może doczekamy się chociaż książkowej kontynuacji.

Pomimo kilku wad Paradoks to całkiem niezła propozycja w swoim gatunku. Ma interesujących bohaterów, a fabuła potrafi wciągnąć. Co najważniejsze powieść nie wymaga znajomości serialu, może być więc ciekawą lekturą zarówno dla fanów pierwowzoru jak i tych, którzy za pośrednictwem książki zetkną się z Markiem Kaszowskim po raz pierwszy.

„Dlaczego mam opowiadać historię o niefajnych ludziach? Miałbym doła, pisząc taką książkę. Ja w ogóle uważam, że ludzie mają i dobre, i złe cechy. Sami decydują, które z nich wyeksplorować ” – mówi Igor Brejdygant, autor Paradoksu. W szczerej rozmowie opowiada o tym, czym się kierował, konstruując swoich bohaterów. Przyznaje, że książkowy Kaszowski ma wiele z… Bogusława Lindy.  Zdradza też, dlaczego tak długo kazał nam czekać na swój literacki debiut.  I mówi, co myśli o filmach dokumentalnych, które tylko udają, że „tak było naprawdę”.

Skąd wziął się pomysł, żeby scenariusz do serialu Paradoks zaadaptować na książkę?

– Za tym nie stoi jakaś skomplikowana historia. Spotkałem się z wydawnictwem Marginesy, które zaproponowało, żebym napisał dla nich książkę.  Wspólnie doszliśmy do wniosku, że warto ją stworzyć na podstawie scenariusza do serialu „Paradoks”. Dzięki temu było się od czego odbić i w jakiś sposób ustawiło mnie to marketingowo, a w związku z tym, że miał to być mój debiut książkowy, taka platforma do odbicia się była bardzo przydatna.

Każda sytuacja ma jednak dobre i złe strony.  Plus był taki, że pisząc tę książkę, czułem się w pewnym sensie bezpiecznie, kiedyś już tę historię opowiedziałem i wiedziałem, że ma sens.  Z drugiej strony było trudniej, bo nie niosła mnie już ciekawość samych zdarzeń. Na szczęście pojawiły się inne ciekawości do zaspokojenia, np. bohaterów, miejsc, splotów sytuacji, relacji – różne rzeczy, które w scenariuszu były w ograniczonym stopniu opisane, a tutaj mogłem popłynąć.

Jak technicznie wyglądała u pana praca nad książką?

– Po pierwsze unikałem oglądania serialu w trakcie pisania, natomiast do scenariusza sięgałem i się nim podpierałem. Historia kryminalna jest opowieścią, którą trzeba naszkicować dosyć precyzyjnie. W związku z tym, jeżeli już raz była w ten sposób opisana, to wymyślanie jej od początku nie ma sensu, a wręcz jest trochę ryzykowne. Skoro więc umówiliśmy się z wydawnictwem, że opowiadam tę samą historię, zbudowaną z tych samych klocków, to szczególnie w warstwie intrygi jak najbardziej podpierałem się scenariuszem.

W książce nie znalazły się wszystkie epizody z serialu. Czym się pan kierował wybierając te konkretnie historie?

– W powieści znalazły się te, które są mi najbliższe, nie tylko ze względu na łamigłówki, o których opowiadają, ale także ze względów emocjonalnych. Poza tym, proszę zauważyć, że to jest pierwsze pięć epizodów z serialu. Zaważyły więc także względy praktyczne – zwyczajnie okazało się, że jeśli miałbym ująć wszystkie wątki ze scenariusza, to pewnie powstałoby coś na miarę „W poszukiwaniu straconego czasu” w sensie długości oczywiście jedynie (śmiech).

Zastanowiło mnie, że świat przez pana przedstawiony jest bardzo idealistyczny — dobrzy policjanci, a dawniej milicjanci pozostają dobrzy i praworządni do końca, a źli nie są źli do szpiku kości. W tym drugim przypadku mam na myśli choćby Waldemara i Zielińskiego. Jest pan idealistą?

– Oczywiście, jestem idealistą, romantykiem i jestem sentymentalny. Z czego to wynika? Nie wiem. Natomiast bohaterowie „Paradoksu” — nie są szczególne przylukrowani, wszyscy mają jakąś ciemną stronę, która nam się nieszczególnie podoba. Na przykład podkomisarz Majewska jest zasadnicza i trzyma się przepisów, z kolei inspektor Kaszowski bywa chamski i nieokrzesany.  Ale — summa summarum — dlaczego mam opowiadać historię o  niefajnych ludziach? Miałbym doła, pisząc taką książkę. Ja w ogóle uważam, że ludzie mają i dobre, i złe cechy. Sami decydują, które z nich wyeksplorować. Ja zdecydowałam, że pisząc tę książkę będę szukał tych dobrych . Zresztą w życiu też staram się robić podobnie, to my wybieramy, które cechy pielęgnujemy. Pomogłem moim bohaterom wyciągnąć ich atuty.

Kolejna rzecz, która mnie zaskoczyła, to profil psychologiczny Kaszowskiego. Chyba bliska mu jest myśl Kanta: Niebo gwiaździste nade mną i prawo moralne we mnie. Kaszowski bowiem prawo rozumie po swojemu i czasem pozwala na to, żeby to ludzie sami wymierzali sprawiedliwość.

– Tak, to jest oczywiście na pewno dyskusyjne i kontrowersyjne również dla mnie zresztą. Swoją drogą, ktoś już mnie za to próbował kiedyś nawet zganić. Kaszowski jest jaki jest. Policyjny konsultant, z którym rozmawiałem na temat literackiej postaci Kaszowskiego, powiedział mi, że funkcjonariusze policji czasem postępują tak jak on. Nie chcę przez to powiedzieć, że prawo jest fikcją. Kaszowski nie zawsze podejmuje słuszne decyzje, ale też na szczęście nie jest zawsze ich pewien. A ja najbardziej nie lubię ludzi, którzy są zawsze wszystkiego w stu procentach pewni.

A wracając do serialu — był pan zadowolony, że Kaszowskiego zagrał właśnie Bogusław Linda?

– To że Linda wcielił się w tę rolę, to było dla mnie miłe zaskoczenie. Od zawsze lubiłem go i ceniłem jako aktora i wreszcie miałem okazję poznać osobiście i mówiąc nieco skrótowo okazał się po prostu bardzo fajnym gościem i niezwykle profesjonalnym aktorem. Kaszowski, którego zbudowałem na potrzeby książki siłą rzeczy sporo dostał od Lindy, trochę to się musiało wszystko zmacerować.
Byłem też zadowolony, że to Ania Grycewicz wcieliła się w rolę Majewskiej, choć byli tacy widzowie, którzy twierdzili, że jej gra była za trudna. W ogóle zdaje się dla wielu serial był za trudny, nawet jeden z widzów napisał w komentarzu na stronie, żeby telewizja zdjęła „Paradoks”, bo jak go ogląda, to się musi skupić.

Chciałam się jeszcze przez chwilę zatrzymać nad tym, jak pan konstruował bohaterów – najpierw scenariusza, potem książki.

– Bohaterowie są raczej wymyśleni, tu nie ma jakichś bezpośrednich wzorców personalnych. Nie mogę powiedzieć, że Kaszowski to tak naprawdę X albo Ygrek. Ale kiedy już wymyśliłem Kaszowskiego, to potem  tekst — jak już wcześniej wspomniałem — trafił do konsultanta policyjnego. On nie miał mi doradzać w sprawie bohatera, tylko powiedzieć, czy nie ma jakiś ewidentnych przekłamań.  Tymczasem on stwierdził, że jest to postać wysoce prawdopodobna, a to dla mnie wystarczająca rekomendacja. Ten serial ani później książka nie miały nigdy ambicji bycia dokumentem czy reportażem.

 Nie jak u Patryka Vegi?

– Nie, to jest inna literatura, czy raczej inny film. Szanuję tamten sposób opowiadania rzeczywistości, wiem, że jest duże zapotrzebowanie na film  i literaturę, która opowiadają, że to było naprawdę. Z przykrością muszę jednak poinformować czytelników, że to tak naprawdę, nie jest naprawdę. Tylko udaje, że jest naprawdę. A ja nie udaję, że jest naprawdę, ale okazuje się, że jest prawdopodobnie.

Sporo konsultowałem, ale taki doświadczony konsultant policyjny wie, że nie ma sensu urealniać scenariusza czy tekstu literackiego na siłę, bo takie realne sytuacje są po prostu banalne i nudne. Pomijając fakt, iż życie najczęściej nie trzyma się zasad dramaturgii, no może z wyłączeniem meczy piłkarskich, trzeba zostawić tę licentia poetica, żeby to zaciekawiało czytelnika. Gdyby to wszystko urealnić, to ludzie odkładaliby książki i wyłączali telewizory.

Pana powieść bardzo dobrze mi się czytało nie tylko ze względu na wciągającą akcję, ale także z uwagi na stronę literacką — swego rodzaju misterność języka, jego elegancję. Są takie perełki, które sprawiły, że tekst był dla mnie plastyczny. Choćby moment, kiedy Kaszowski ruszył autem, a ziemia pod kołami zachrzęściła jak grylażowe cukierki. Ale takich fragmentów jest wiele.

– Rzeczywiście, możliwość zabawy słowem to jeszcze jeden powód, dla którego zdecydowałem się napisać książkę. Kiedy piszę scenariusze, to mam często takie uwagi od reżyserów, że za dużo jest tam tego mojego języka. Mam taką przypadłość, że pisząc na przykład opis miejsca, konstruuję go pod reżyserię – wprowadzam atmosferę, w jakiej chciałbym, żeby odbyła się ta scena —  próbuję w ten sposób pomóc kolegom realizatorom, choć nie wiem na ile oni z tych uwag potem korzystają. Tak, język jest ważny, jest podstawą naszego bytowania intelektualnego, pomaga nam okiełznać magmę rzeczywistości nadać jej sens i kierunek.

Tym bardziej zastanawiam się, dlaczego tak długo kazał pan czekać na swoją pierwszą książkę?

– Z bardzo prozaicznego powodu. Żyjemy w pewnych uwarunkowaniach, a ja mam tak ustawione priorytety, że muszę przede wszystkim utrzymać rodzinę. Żeby temu sprostać w życiu bardzo wiele robiłem, imałem się różnych zajęć i w jakimś momencie dotarłem do miejsca, w którym zacząłem żyć i utrzymywać bliskich z pisania scenariuszy. Ale jest też druga rzecz – przez to, że robię w życiu tak wiele rzeczy, odkrywam wciąż nowe lądy, ale zawsze są one w pobliżu filmu. Była reżyseria, fotografia, scenopisarstwo, agencja reklamowa, bywałem też producentem i aktorem. Teraz wchodzę nieśmiało na  pole literatury, aczkolwiek przynajmniej na razie od filmu nie oddaliłem się za bardzo.

Po obejrzeniu serialu, pomyślałam, że czegoś mi w nim brakuje. W każdym odcinku był co prawda jakiś mały paradoks, ale nie doszukałam się tego najważniejszego, tytułowego.

– Serial rzeczywiście kończy się w sposób otwarty, nie zamykamy wszystkich wątków celowo, aby można było nakręcić kolejną serię, ale mamy tam też paradoks dosyć zasadniczy, którego oczywiście nie mogę zdradzić, bo wszedłby wtedy na ostatnie pięć stron książki. W powieści jest jeszcze o jeden paradoks więcej – miałem troszkę więcej czasu na przemyślenie, ale nie zdradzajmy szczegółów.

Wiem, że pracuje Pan nad kolejnym scenariuszem – do serialu Belle epoque. Zdradzi Pan coś więcej na temat tej produkcji?

– To jest znów kryminał, z rozbudowanym tłem obyczajowym. Jestem scenarzystą prowadzącym, a jednocześnie piszącym, czyli piszę niektóre odcinki, ale głównie czuwam nad całością. Konstrukcja jest podobna do Paradoksu, czyli w każdym odcinku pojawia się jakaś zagadka kryminalna, a w tle jest wątek nadrzędny tak obyczajowy jak i zapleciony w niego wątek kryminalny. Rzecz dzieje się na początku XX wieku w Krakowie, bardzo mroczne zbrodnie, bardzo piękne stroje, bieda i bogactwo, blichtr i błoto. Polecam.

A pisze pan zdaje się też już kolejną książką?

– Tak, piszę kolejny kryminał. Tym razem nie będzie wielu przypadków.  Będzie… jeden wielki przypadek. Narracja będzie prowadzona z punktu widzenia trzech postaci — policjantki, seryjnego mordercy i potencjalnej kolejnej ofiary tego ostatniego. Narzuciłem sobie konkretne tempo pracy i codziennie staram się pisać po pięć tysięcy znaków. Wychodzę z założenia, że nie ma co czekać na natchnienie. Tym bardziej, że potem okazuje się na przykład, że to, co było napisane w męce jest lepsze od tego, co pisało się łatwo i w porywie natchnienia.