Był i nadal jest kimś więcej niż wspaniałym aktorem. Teraz – bardziej niż kiedykolwiek – ważna jest jego niezłomna postawa etyczna. Patrzył do przodu, nie za siebie. Gustaw Holoubek. Dżentelmen o magnetycznym głosie i uwodzicielskim spojrzeniu. Człowiek mądrego słowa, riposty, dowcipu. Inteligent. Kreował życie, jakiego pragnie.

Dziś mija 15 lat, gdy odszedł. Pamiętamy o nim i bardzo go brakuje.

Pięknie, w książce Gustaw. Opowieść o Holoubku opisała go Zofia Turowska, biografka m.in. Agnieszki Osieckiej, Janusza Majewskiego i Zofii Nasierowskiej. Odkryła nieznane fakty z życia aktora, zanalizowała postawy i losy środowiska, a także określone działania Holoubka w kontekście osobistym i politycznym. Zyskała dostęp do rodzinnych dokumentów i archiwum, które nie są dla nikogo dostępne. Poruszyła wiele ważnych i nieznanych historii i faktów – dotychczas nieomawianych. Opowieść o Holoubku, to znaczące sceny z jego życia, to Gustaw na tle historii, we wspomnieniach rodziny, przyjaciół i kolegów, bardziej codzienny niż pomnikowy: mąż, ojciec, dziadek, mądry, uroczy człowiek,  zwyczajnie nadzwyczajny przyjaciel, niezwyczajny kibic, kompan do brydża, pokera, niezwykły opowiadacz dykteryjek. To, o czym myślał, pisał, mówił, jest w tej książce najważniejsze i ciągle aktualne. Ma się wrażenie, że Holoubek wcale nie odszedł...