Pierwsza po wielu latach biografia Gustawa Holoubka. Dlaczego teraz? Bo ciągle żyje w naszej pamięci. Bo był i nadal jest kimś więcej niż wspaniałym aktorem. Bo teraz – bardziej niż kiedykolwiek – ważna jest jego niezłomna postawa etyczna. Zofia Turowska, biografka m.in. Agnieszki Osieckiej, Janusza Majewskiego i Zofii Nasierowskiej, odkrywa nieznane fakty z życia Gustawa Holoubka, analizuje postawy i losy środowiska, a także określone działania Holoubka w kontekście osobistym i politycznym. Zyskała dostęp do rodzinnych dokumentów i archiwum, które nie są dla nikogo dostępne. Porusza wiele ważnych i nieznanych historii i faktów – dotychczas nieomawianych. „Gustaw. Opowieść o Holoubku” to znaczące sceny z jego życia, to Gustaw na tle historii, we wspomnieniach rodziny, przyjaciół i kolegów, bardziej codzienny niż pomnikowy: mąż, ojciec, dziadek, mądry, uroczy człowiek, zwyczajnie nadzwyczajny przyjaciel, niezwyczajny kibic, kompan do brydża, pokera, niezwykły opowiadacz dykteryjek. Dżentelmen o magnetycznym głosie i uwodzicielskim spojrzeniu. Człowiek mądrego słowa, riposty, dowcipu. Inteligent. Kreował życie, jakiego pragnie. Patrzył do przodu, nie za siebie. To, o czym myślał, pisał, mówił, jest w tej książce najważniejsze i ciągle aktualne. Ma się wrażenie, że Holoubek wcale nie odszedł... „Jeśli użyć by porównania z samolotami, to pośród myśliwców, odrzutowców, dwupłatowców Gustaw Holoubek jest szybowcem, nie potrzebował silnika, odbywał lot w najczystszej postaci, zażywał wolności, chociaż potrafił nagle zrzucić bombę... Wielki człowiek, nie tylko aktor i pedagog”. - Jan Englert. „Obdarzał przyjaźnią tych, którzy nie zawodzą, którzy go rozumieją, wyczuwają...” - Ewa Wiśniewska. „Przez te moje lata w Polsce długo byłem pod skrzydłami Gustawa. Bardzo ceniłem sobie tę przyjaźń, bardziej niż złoto...” - Chris Niedenthal „Gustaw uwielbia kobiety, a fascynuje się sportem”. - Józef Hen. „Sport był dla Gustawa biżuterią, czymś, co zdobi życie”. - Waldemar Dąbrowski. „Inteligencja w tym zawodzie często krępuje człowieka. Holoubkowi pomagała”. - Jerzy Hoffman. „Miał poczucie humoru. Nastawienie życiowe na humor osładza mękę istnienia, pozwala swobodniej żyć. Umiał odpocząć od roli, teatru, polityki, spraw społecznych”. - Janusz Majewski. „Potrafił się z siebie śmiać, nie zostawiając na sobie suchej nitki”. - Piotr Gąsowski.
