Dziś śpiewałaby na scenie boso, uwodząc swoim głosem i osobowością tłumy. Cesaria Evora obchodziłaby siedemdziesiąte ósme urodziny. Pozostała z nami dzięki muzyce i dzięki opowieściom o życiu pieśniarki, wśród których wyróżnia się ksiązka Elżbiety Sieradzińskiej Cesaria Evora. 

Z niej pochodzi ten cytat: „O istnieniu słynnego obrazu Paula Gauguina Evora zapewne nie miała pojęcia, ale jego tytuł – Fatata te miti (Kim jesteśmy, skąd pochodzimy, dokąd idziemy) – miała jakby zakodowany od dzieciństwa. Dokładnie wiedziała, kim jest i dokąd zmierza. Miała tego świadomość w czasach, gdy miejsce kobiety na Cabo Verde było przy domowym ognisku, o ile można tak nazwać codzienne starania o to, by mieć co włożyć do garnka i na grzbiet. Każda próbowała także ogarnąć gromadkę dzieci, niekoniecznie jednego ojca, zanim jej obecny mężczyzna postara się o kolejne. A już na pewno rolą kobiety w tym tradycyjnym kolonialnym społeczeństwie nie było włóczenie się nocą po podejrzanych barach w towarzystwie mężczyzn i wyśpiewywanie rzewnych pieśni o miłości – choćby najpiękniejszych. Owszem, były śpiewające kobiety, ale one, chcąc sprostać problemom dnia codziennego, imały się różnych zajęć i nie stawiały wszystkiego na jedną, bardzo niepewną, kartę, czyli na muzykę. „Urodziłam się, żeby śpiewać”, to było credo Evory i nie zamierzała od niego odstępować. Nie zastanawiała się przy tym, że ze śpiewania w małym kreolskim miasteczku wyżyć się nie da”.