„Ja wyszłam do drugiego pokoju, wyciągnęłam się na łóżku... A za małą chwilę usłyszałam jakieś niewyraźne słowa i prawie równocześnie krzyk (maserki)... Wpadłam... Ona przechylona, bez ruchu, usta otwarte, oczy do połowy powiekami nakryte... Chwyciłam eter...«. Koniec. Przepaść. Na pierwszej stronie notatnika Dulębianka zapisuje drżącą ręką: »Pobiegłam po asystenta... Zastrzyknął eter, serce jeszcze dygotało... i po wszystkim (wpół do 5-tej rano)”. - czytamy w książce Samotnica. Dwa życia Marii Dulębianki Karoliny Dzimiry-Zarzyckiej.
Fragment przeczytacie na onet.pl

https://kultura.onet.pl/ksiazki/karolina-dzimira-zarzycka-samotnica-dwa-zycia-marii-dulebianki-fragment-ksiazki/fsswp3j