„Przez wiele miesięcy po śmierci Kurta czułem się jak ryba uwięziona w małym akwarium, pływająca nerwowo tam i z powrotem, ale w istocie kręcąca się w kółko. Miałem dopiero dwadzieścia pięć lat i całe życie przed sobą, ale w pewnym sensie czułem się, jakby moje istnienie też się skończyło. Myśl, żeby postawić swój zestaw perkusyjny za jakąś inną twarzą, nie była po prostu zniechęcająca, była dogłębnie dołująca. Byłem za młody, żeby umrzeć, ale za stary, żeby zaczynać od nowa. Jasne, mogłem dołączyć do jakiegoś innego zespołu, ale przecież już zawsze miałem być znany jako „ten gość z Nirwany„ i w głębi duszy czułem, że nic nie może się równać z tym, co dała światu Nirvana. Coś takiego zdarza się tylko raz w życiu”. - przekład Adam Zdrodowski.

Fot. Renata Dąbrowska / Agencja Wyborcza.pl

Całość znajdziecie tutaj:

https://kultura.gazeta.pl/kultura/7,114528,29121121,po-smierci-kurta-cobaina-nie-umial-grac-dalej-pomogl-mu-przypadkowy.html