Marta Kosakowska, dziennikarka Wirtualnej Polski: Załóżmy, że jest rok 1917, a ja jestem małą dziewczynką, która żyje na polskiej wsi. Babcią albo prababcią kogoś, kto żyje dziś, zaledwie sto lat później. Jak wygląda mój dzień?

Joanna Kuciel-Frydryszak, autorka książki Chłopki. Opowieść o naszych babkach: Jeśli jest pani całkiem mała, to pewnie jest pani zabierana przez matkę - która nie ma pani z kim zostawić - na pole, gdzie spędza pani czas w prowizorycznej kołysce. Jeśli ma pani już kilka lat, to prawdopodobnie spędza pani dzień, wypasając gęsi lub zajmując się młodszym rodzeństwem. Już sześciolatkom zostawiano pod opieką młodsze dzieci. Podrośnie pani za kilka lat i zacznie pani chodzić na pole na pasionkę, czyli wypasać krowy. Niektóre bohaterki tłumaczyły mi, że ich babcie miały dużo dzieci, bo „dzieci były potrzebne do pracy”. 

Tu przeczytacie cały wywiad - 

https://kobieta.wp.pl/marzyly-by-nie-wyjsc-za-dziada-rodzily-na-potege-i-harowaly-w-polu-okrutny-los-naszych-babek-6903274743708384a?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=fbkobieta&utm_term=post&utm_content=kobieta&fbclid=IwAR1DL4OGtgUhgFps6qtzTkc75jxC3UrFR4xMOdBq7LQTMSJhx6PucZLqREs