To o niej właśnie, wspaniałą opowieść „Samotnica. Dwa życia Marii Dulębianki” napisała Karolina Dzimira-Zarzycka.
Malarka, emancypantka, życiowa towarzyszka Marii Konopnickiej. „Relacja malarki i poetki trwała dwadzieścia lat, aż do śmierci Konopnickiej. Widziano w niej ”wielką przyjaźń„, akcentując wzajemne wsparcie oraz oddanie Dulębianki – nazywanej przez prasę na przykład ”wierną towarzyszką„ – która opiekowała się coraz ciężej chorującą pisarką. Gdy w 1903 roku Konopnicka otrzymała w darze narodowym dworek w Żarnowcu pod Krosnem, Dulębianka zamieszkała tam razem z poetką. W jednym z pomieszczeń urządziła pracownię, gdzie często pozowały jej dzieci z sąsiedztwa. Zimy przyjaciółki spędzały w cieplejszym klimacie, podróżując między innymi do Włoch i Abacji (dziś Opatija) na wybrzeżu chorwackim”. (za culture.pl). Zmarła po zarażeniu się tyfusem plamistym 9 marca 1919 roku.