Dawid Sierakowiak urodził się 25 lipca 1924 roku w Łodzi. Był polskim Żydem, więźniem getta w Łodzi, autorem pamiętnika pisanego w getcie, wydanego po raz pierwszy w niepełnej wersji po wojnie w 1960 roku.

Syn Majlecha Sierakowiaka vel Sierakowicza (ur. 14 września 1892, zm. 1944) i Sury Ajdli z Churgelów (ur. 13 października 1884, zm. 1943). Po ukończeniu szkoły powszechnej otrzymał stypendium na kontynuację nauki w II Gimnazjum Męskim Towarzystwa Żydowskich Szkół Średnich w Łodzi przy ul. Magistrackiej (obecnie ul. hm Aleksandra Kamińskiego) 21. Nauki nie ukończył ze względu na wybuch II wojny światowej.

Hitlerowcy w najbiedniejszej dzielnicy Łodzi, na Bałutach, urządzili getto, które zostało definitywnie zamknięte 30 kwietnia 1940 roku. Osadzono tam około 140 tysięcy Żydów z Łodzi i okolicznych miast. Wysiedlonych tu zostało również 20 tysięcy Żydów z Europy Zachodniej (Niemcy, Austria i kraje Beneluxu) oraz z Pragi czeskiej. Sierakowiak, jako mieszkaniec przedwojennej Łodzi, został w nim również zamknięty wraz z rodzicami i siostrą. Ich pierwszy adres to ul. Spacerowa 5/7 m. 11 (dom się zachował). W wyniku straszliwych warunków, głodu, chorób zmarli ojciec i matka. Po ich śmierci przeprowadził się wraz z siostrą Natalią (ur. 12 lipca 1927) na ul. Wawelską 20 (dom nie istnieje). Stąd Natalia została deportowana do obozu koncentracyjnego Auschwitz-Birkenau, gdzie zginęła. W getcie początkowo uczęszczał do szkoły, należał do tajnej organizacji młodzieżowej. Podczas uwięzienia zaczął pisać pamiętnik, który prowadził do swojej śmierci.

Zmarł 8 sierpnia 1943 roku. Został pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Brackiej (str. L, kw. I, nr grobu 25b).

fot. Fotokopia ze zbiorów Konrada Turowskiego