Zuzanna Ginczanka - Legenda przedwojennej cyganerii warszawskiej, dzisiaj – ikona poezji kobiecej XX wieku. Przyjaźniła się ze skamandrytami, z artystyczną młodzieżą skupioną wokół Witolda Gombrowicza w Zodiaku i w redakcji nowo powstałego tygodnika satyrycznego „Szpilki”. Urodzona w 1917 roku w Kijowie, w rodzinie rosyjskich Żydów. Wychowywała się u dziadków w Równem Wołyńskim. W 1935 roku przeniosła się do Warszawy być może za namową Juliana Tuwima, który patronował jej wierszom, dostrzegając w nich przejawy wybitnego talentu poetyckiego. Debiutowała jako czternastolatka w gimnazjalnym piśmie „Echa Szkolne”, w 1936 roku opublikowała tom O centaurach, który spotkał się z życzliwym przyjęciem krytyki. We wrześniu 1939 roku Ginczanka wyjechała z Równego do Lwowa, będącego wtedy schronieniem dla polskich artystów. Zadenuncjowana przez właścicielkę kamienicy, w której wynajmowała pokój, uciekła do Krakowa. Tam wydał ją któryś z sąsiadów, obserwujący kryjówkę zaszczutej, przerażonej kobiety. Poetkę rozstrzelano prawdopodobnie w maju 1944 roku w obozie koncentracyjnym w Płaszowie.