Jadwiga Stańczakowa (1919–1996) – niewidoma prozaiczka i poetka. Urodziła się w Warszawie i tu przeżyła okupację – udało się jej jednak uciec wraz z rodzicami z getta. Po wojnie pracowała jako dziennikarka w „Głosie Ludu”, a gdy przeniosła się wraz z mężem do Gdańska, pisała do „Dziennika Bałtyckiego”. W 1948 roku całkowicie straciła wzrok i wróciła do Warszawy, a po kilku latach została redaktor naczelną czasopisma „Pochodnia”. Twórczość literacką rozpoczęła od cyklu felietonów radiowych. Wydała też zbiory krótkich opowiadań – Ślepak, Przejścia, Boicie się czarnego ptaka. Blisko przyjaźniła się z Mironem Białoszewskim, prowadziła jego papiery, pilnowała, by niczego nie wyrzucił, nauczyła go obsługiwać magnetofon. Wspólnie napisali Dziennik we dwoje. Opublikowała wiele tomów wierszy, m.in. Niewidoma (1979), Magia niewidzenia (1984), Depresje i wróżby (1984), Na żywo (1987), Ziemia-kosmos (1990), Refugium (1991) czy Japońska wiśnia (1992). Jej córką jest Anna Sobolewska, eseistka, krytyczka i historyczka literatury, a wnuczką Justyna Sobolewska, dziennikarka i krytyczka literacka, a także autorka biografii Jadwigi.