Virginia Woolf (ur. 25 stycznia 1882 w Londynie, zm. 28 marca 1941 w Rodmell) – angielska pisarka i feministka, uważana za jedną z czołowych postaci literatury modernistycznej XX wieku. Nigdy nie odebrała formalnego wykształcenia, lecz od dzieciństwa otaczały ją książki, a rodzice – pisarka i filantropka oraz filozof, publicysta i historyk – byli znani w środowisku londyńskich intelektualistów, toteż przez ich dom przewijali się wybitni pisarze i pisarki: George Eliot, Thomas Hardy, Henry James, Robert L. Stevenson czy Alfred Tennyson. Virginia wyszła za mąż za Leonarda Woolfa, z którym założyła oficynę wydawniczą Hogarth Press. W dwudziestoleciu międzywojennym była znaczącą postacią w literackiej społeczności Londynu i członkinią grupy Bloomsbury, powołanej m.in. przez jej siostrę Vanessę Bell. Do najbardziej znanych dzieł Woolf należą powieści: Pani Dalloway, Do latarni morskiej, Pokój Jakuba i Fale oraz eseje: Własny pokój i Trzy gwinee. Do jej pisarskich osiągnięć należą nowatorskie techniki narracyjne, jak choćby strumień świadomości, zerwanie z konwencjami realizmu, poetycki impresjonizm, gra perspektyw, których źródeł można szukać w sztukach wizualnych. Stała się inspiracją dla wielu późniejszych pisarek i pisarzy.