Jerzy Hoffman. Malarz szerokiego kadru. Generał kina. Reżyser od dziecka. Aktorzy i przyjaciele stawiają Hoffmanowi pomnik za życia piórem Marty Sztokfisz.

Uwaga, chuligani! (1955) – ciągnęło się za nim od syberyjskiej szkoły po bydgoskie gimnazjum, studia w Moskwie i SPATiF. Dobry, inteligencki dom wydał panicza, „który klnie jak szewc i potrafi pić jak Rosjanin”. 

Prawo i pięść (1964) – „Adrenalina odegrała w moim życiu niebagatelną rolę”, przyznaje. „Miał rękę jak noga fortepianu”, wspominają koledzy. Na planie potrafi skrzyczeć i przytulić. „Jest jak papież w Kościele, jak generał podczas bitwy”.

Trylogia Sienkiewicza (1969– 1999) – ściągnął do kin rekordową widownię, pokazując wojnę i miłość. „Każdy chciał u niego zagrać, nawet ściętą głowę. To ostatni Mohikanin w stosunkach damsko-męskich”, twierdzą kobiety. „Umie sprawić, byś poczuł się z nim wyjątkowo”.

Bitwa Warszawska 1920 (2011) – To nie cud, to majstersztyk! Sztuki wojennej i reżyserskiej, utkany gwiazdami w trójwymiarze, czyli kolejna największa polska superprodukcja Hoffmana.
„Jest ogromną frajdą. Moją miłością. Spełnianiem marzeń. Moim spełnieniem. Tak, to ostatnie jest najbardziej adekwatnym określeniem tego, czym są dla mnie moje filmy”.

Jerzy Hoffman spośród wielu swoich zasług wymienia tylko: Członek Rzeczywisty Akademii Sztuki Ukrainy, Doktor Honoris Causa Instytutu Filmowego w Moskwie, Zasłużony dla Kultury Narodowej, oraz odznaczenia: Wielki Krzyż Orderu Odrodzenia Polski, sześć nagród Ministerstwa Kultury i Sztuki, siedem Złotych Kaczek, nominacja do Oscara.

Jerzy Hoffman – jeden z najlepszych polskich reżyserów, uwielbiany przez widzów głównie za ekranizację trylogii Sienkiewicza.

Urodził się w 1932 roku w rodzinie lekarskiej. W wieku siedmiu lat został wywieziony z rodzicami na Syberię, do kraju wrócił po wojnie. Sztukę filmową poznał na moskiewskiej uczelni. Zaczynał od kręcenia dokumentów z Edwardem Skórzewskim. Ich filmy były nagradzane na festiwalach na całym świecie. Duet w 1962 roku zadebiutował fabułą Gangsterzy i filantropi. Choć krytyka zmiażdżyła, Polacy pokochali go za Znachora i Trędowatą.

Ekranizację trylogii Sienkiewicza zaczął od końca. W 1968 sfilmował Pana Wołodyjowskiego, w 1974 zrobił doskonały Potop, a ćwierć wieku później – Ogniem i mieczem, który zarobił ponad 100 mln zł. Bitwa Warszawska 1920 była jego kolejną polską superprodukcją, pierwszą nakręconą w 3D.