„Coś niebywałego! Jak zwykle kapitalny Deyna!” – niezapomniany komentator Jan Ciszewski powtarzał to jak mantrę przez całe lata siedemdziesiąte. Dziennikarze sportowi na świecie okrzyknęli piłkarza objawieniem futbolu. Grał genialnie. Popularny jak dziś Ronaldo i Messi, na polskich stadionach został wygwizdany. Pewnie dlatego, że współtworzył sukces wojskowej Legii, znienawidzonej za to, że była pupilkiem władzy. Przystojniak, na boisku czarował piłkę, a poza nim – dziewczyny, przez które czasem znikał z treningów na parę dni. Prywatnie skromny, małomówny, wielki indywidualista, podczas meczu dusza zespołu.
On konstruował akcje, bo myślał najszybciej. On tylko rozdzielał piłkę, a od biegania byli inni. „Rogale” i „kaczki”, od których bramkarze dostawali „niestrawności”, były jego specjalnością. Grał fair. Kopiąc piłkę przez trzy czwarte życia, tylko raz dostał czerwoną kartkę. Gdyby urodził się kilka lat później, zrobiłby na Zachodzie pewnie większą karierę niż Boniek. Po zwycięskich igrzyskach w Monachium, na których został królem strzelców, biły się o niego największe kluby Europy. Nie wyjechał. Najlepsze lata oddał Legii i reprezentacji.
Pozostał legendą.
„Deyna – mistrz „rogali” z numerem 10. Kochał piłkę z wzajemnością” – Maryla Rodowicz.
„Kazimierz Deyna i Lucjan Brychczy to dwa symbole Legii. Brychczego poznałem, Deyna pozostanie dla mnie wyobrażeniem ideału piłkarza, lidera drużyny, duszy zespołu, wielbionego za to, jaki był na boisku. Po prostu nr 10 – marzenie. Polecam tę książkę o nim” – Michał Żewłakow, 102-krotny reprezentant Polski.
„Po lekturze książki Szczepłka słowo «rogal» na zawsze skojarzy się z Deyną, który ze stałych fragmentów gry strzelał gole «rogalem» lepiej niż Messi i Ronaldo. Dlaczego mimo zdobycia gola «rogalem» z rzutu rożnego Deyna został wygwizdany? Zajrzyj do książki Deyna, Legia i tamte czasy, a dowiesz się o wielu tajemnicach piłki nożnej” – Janusz Zaorski, reżyser.
„Najlepiej w Polsce piszący o futbolu autor o najlepszym w dziejach polskiej piłki nożnej futboliście” – Jerzy Pilch, pisarz.
„Kazimierz Deyna to piłkarz genialny. Po zejściu z boiska był jednak niedostępny, nieufny i mało kto może powiedzieć, że należał do grona jego przyjaciół. Stefan Szczepłek cieszył się szczególnymi względami Deyny, więc mógł jak nikt inny opisać pełne sukcesów i zakrętów życie tego piłkarza. Gorąco polecam te książkę” – Dariusz Szpakowski.
Kazimierz Deyna urodził się 23 października 1947 w Starogardzie Gdańskim. Był piłkarzem, oficerem w stopniu porucznika Ludowego Wojska Polskiego. Występował w reprezentacji w latach 1968–1978, był jej kapitanem w latach 1973–1978. Król strzelców Igrzysk Olimpijskich w Monachium w 1972 roku.
Podstawy edukacji piłkarskiej zdobył w nieistniejącym już klubie Włókniarz Starogard Gdański, następnie trafił do kadry Gdańskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, a później do reprezentacji Polski juniorów. Karierę kontynuował w Łodzi, Warszawie i Manchesterze, aby u schyłku piłkarskiej kariery osiąść w San Diego.
Zginął w wypadku samochodowym na międzystanowej drodze nr 15 w San Diego, w drodze powrotnej do domu. Pochowany został na El Camino Memorial Park w San Diego. W maju 2012 roku jego prochy przywiezione zostały do Polski. 6 czerwca 2012 został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach, a w Warszawie przy stadionie Legii odsłonięto jego pomnik.
Przez analityków sportu uważany jest za jednego z najlepszych polskich piłkarzy w historii. Najlepszy polski piłkarz XX wieku według tygodnika „Piłka Nożna”.
