Szokująca prawda o legendarnej projektantce wizerunku współczesnej kobiety.

Choco Chanel – biedne dziecko z przyklasztornego sierocińca – stała się ozdobą Paryża, podbiła Hollywood, zyskała sławę. Za jaką cenę? Kiedy przeczyta się tę książkę, Chanel No.5 nie pachnie już jak dawniej.

Chanel No.5 to ponad osiemdziesiąt składników: szczypta smaku Gabrielle Chanel, nos osobistego parfumiera rosyjskiego cara i góra żydowskich pieniędzy oraz jaśmin, róża stulistna, irys, ylang-ylang, wetiweria, wanilia, ambra, olejek sandałowy i garść innych składników okrytych tajemnicą. Ile wart był dla Coco Chanel flakon tych perfum podczas niemieckiej okupacji Paryża? Milczały o tym wszystkie jej biografie. Ikona stylu, która zbiła fortunę, uwalniając kobiety z gorsetów podczas pierwszej wojny światowej, w drugiej stała się symbolem złego smaku. „Horyzontalna kolaborantka” i zaciekła antysemitka uniknęła kary tylko dzięki przyjaźni z wielkimi tego świata. Jej firma do dziś perfumuje eleganckie kobiety.

Ta książka jako pierwsza ujawnia szokujące fakty z jej życia: kolaborację z nazistami, długoletni romans z niemieckim szpiegiem, współpracownikiem Goebbelsa, i pracę Chanel dla wywiadu niemieckiego i Himmlera.

Coco Chanel – francuska projektantka mody, która od 1915 roku rewolucjonizowała damską modę, lansując ubrania o prostych sportowych fasonach oraz pozbawione ozdób krótkie suknie, stając się na sześć dziesięcioleci ikoną paryskiej haute couture.

W 1921 roku stworzyła popularne do dziś perfumy – Chanel No.5. Jej pomysły: sukienki i kostiumy z dzianiny, fryzury „na pazia”, golfy, biżuteria (długie sznury pereł, łańcuchy, plastikowa biżuteria), „mała czarna” (sukienka), spodnie dzwony, prochowiec spotykały się z entuzjastycznym przyjęciem i uważane są za klasyczny kanon elegancji. Od 1983 roku firmą Chanel kieruje Karl Lagerferd.

Urodziła się jako Gabrielle Bonheur Chanel 19 sierpnia 1883 roku w małym miasteczku Samur, będąc drugą nieślubną córką Alberta Chanel i Jeanne Devolle. W roku jej urodzenia rodzice wzięli ślub. Bonheur miała pięcioro rodzeństwa. W roku 1895 osierociła ją matka, a ojciec zostawił rodzinę w krótkim czasie po tym zdarzeniu.

Sześć lat spędziła Gabrielle wraz z siostrami w sierocińcu w Aubazine, prowadzonym przez siostry Najświętszego Serca Marii, gdzie nauczono ją szyć. Później przygarnęła ją ciotka, która doskonaliła jej umiejętności krawieckie.

W latach 1905–1908 występowała pod pseudonimem Coco jako piosenkarka w Kawiarniach Moulins i Vichy; mimo że nie potrafiła śpiewać, nadrabiała tańcem i temperamentem.

W roku 1913 założyła w Paryżu swój pierwszy sklep z kapeluszami i damskimi ubiorami. Od 1915 roku zaczęła lansować w nim odzież o charakterze sportowym jako ubranie do pracy. Trudności zaopatrzeniowe spowodowane wojną były bodźcem do zaprezentowania w 1916 roku kolekcji kostiumów z miękkiego dżerseju, uważanego dotychczas za dzianinę bieliźnianą. W 1919 roku, już popularna, założyła dom mody (przy Rue Cambon) pod marką Chanel. Proponowany przez nią styl à la „skromna panienka”, propagujący wygodne ubrania na bazie dzianin, przyniósł szybko zainteresowanie bogatych i wpływowych klientek, zmęczonych obowiązującym gorsetem.

Finansowy sukces odniosła dzięki perfumom Chanel No.5, które od początku promocji w 1922 roku zdobyły wielką popularność. W następnych trzydziestu latach jej projekty modniarskie, podkreślające funkcjonalność i prostotę, zrewolucjonizowały przemysł odzieżowy. Przedsiębiorstwa Chanel zatrudniały na przełomie lat 20. i 30. około 3500 osób (m.in. dom mody zajmujący kilka kamienic przy Rue Cambon, laboratorium perfumeryjne, zakład tekstylny, pracownia biżuterii artystycznej).

W 1939 roku Coco Chanel wycofała się z aktywnej działalności w świecie mody, zamykając swoją działalność na czas wojny. W 1940 roku uciekła przed niemiecką inwazją do Vichy, a następnie powróciła do Paryża, gdzie spędziła resztę wojny w hotelu Ritz, w towarzystwie wysoko postawionych Niemców. Według Hala Vaughana, jednego z jej biografów, kolaborowała w tym czasie z Abwehrą. Po wyzwoleniu Francji przez aliantów została na krótko aresztowana, ale wypuszczono ją na wolność, między innymi dzięki protekcji Winstona Churchilla. Wówczas wyemigrowała do Szwajcarii. Powróciła w 1954 roku, proponując kostium składający się z prostego żakietu bez kołnierzyka, wykończonego plecionką, w zestawieniu ze spódniczką do kolan. Strój ten zdobył ogromną popularność.

Pomimo głośnych związków, m.in. z księciem Dymitrem Romanowem, od którego otrzymała „perły Romanowów”, czy Paulem Iribe Coco Chanel pozostała niezamężna. Zmarła w wieku osiemdziesięciu ośmiu lat, 10 stycznia 1971 roku w Paryżu.