Prawdziwa historia życia urodzonego w 1952 roku Australijczyka, zapisana w formie powieści-pamiętnika. Po premierze w 2003 roku szybko stała się bestsellerem w Australii, a prawa do jej ekranizacji kupiła wytwórnia należąca do Johnny'ego Deppa. Shantaram Gregory'ego Davida Robertsa ukaże się 17 lutego w Polsce.

„Shantaram” znaczy „boży pokój”. To imię nadali bohaterowi książki jego hinduscy przyjaciele, zamykając w nim całą historię opowiedzianą w tej książce: historię odnalezienia prawdy o sobie w Indiach. Ale droga do „bożego pokoju” wiodła przez tak dramatyczne wydarzenia, że chwilami aż trudno uwierzyć, iż miały one miejsce naprawdę. Ciemne interesy, handel narkotykami i bronią, fałszerstwa, przemyt, gangsterskie porachunki – a zarazem romantyczna miłość, głębokie przyjaźnie, poszukiwanie mentora, poznawanie filozofii Wschodu. O tym właśnie jest Shantaram.

Jest to prawdziwa historia życia urodzonego w 1952 roku Australijczyka. Gregory David Roberts tak opowiada o swoim bohaterze:
W australijskim charakterze zakorzenione jest szczere ciepło i gotowość do działania – i to w australijski sposób, gdzie odwaga i uczciwość nadal coś znaczą. Australijczycy są odważni i nie wahają się, by spróbować wszystkiego.

Porzucony przez żonę, znalazł pocieszenie w heroinie. Zaczął napadać na banki (ubrany zawsze w garnitur okradał tylko ubezpieczone firmy, przez co media zwały go rabusiem-dżentelmenem). Schwytany, został skazany na 20 lat w 1978 roku. W lipcu 1980 roku biały dzień uciekł z więzienia Pentridge Victoria's, stając się jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi w Australii. Przedostał się do Indii. To miał być krótki przystanek w podróży z Nowej Zelandii do Niemiec. Został na dłużej. Ukrywał się w slumsach, gdzie leczył biedaków, był żołnierzem bombajskiej mafii, walczył z Armią Czerwoną w Afganistanie. Poznał Karlę – tajemniczą femme fatale, Amerykankę szwajcarskiego pochodzenia, która długo nie potrafiła odwzajemnić jego uczucia.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika. Roberts tłumaczy:

„Niektóre historie z mojego życia opisane są tak, jak się wydarzyły, a inne to wymyślona narracja, jedynie zaczerpnięta z moich doświadczeń”.

Gregory David Roberts to jeden z najpopularniejszych współczesnych pisarzy australijskich. Urodzony w 1952 roku w Melbourne (jako Gregory John Peter Smith), w 1978 został skazany na dwadzieścia lat za napady z bronią w ręku. Dwa lata później w biały dzień brawurowo uciekł z więzienia o zaostrzonym rygorze i stał się jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców Australii.

Przez blisko dziesięć lat ukrywał się w Bombaju. Początkowo mieszkał w slumsach, gdzie pracował jako lekarz ubogich. W tym samym czasie nawiązał pierwsze kontakty mafią. Wskutek intrygi trafił do ciężkiego bombajskiego więzienia Arthur Road. Ostatecznie został wykupiony przez zaprzyjaźnionego szefa mafii i stał się jego oddanym żołnierzem.

W 1990 roku we Frankfurcie został złapany za przemyt heroiny i niezwłocznie przekazany do Australii, gdzie skazano go na sześć lat więzienia. Po kolejnej udanej ucieczce zgłosił się dobrowolnie do więzienia, by „odsiedzieć swoje i wrócić do rodziny”. To właśnie podczas odbywania kary zaczął pisać „Shantaram”.
Obecnie wycofał się zupełnie z życia publicznego, nie udziela wywiadów, nie spotyka się z czytelnikami. Tłumaczy, że wybrał „kreatywne odosobnienie” – jak mówi: „to służy moim relacjom z rodziną, więcej piszę. Zapewniam sobie czas i przestrzeń, gdzie mogę pracować – nad muzycznymi show, filmami i oczywiście nowymi powieściami”.

Jego książka Shantaram, opublikowana w Australii w 2003 roku szybko stała się bestsellerem. Tak entuzjastyczne przyjęcie było zaskakujące dla samego autora. Zastanawiając się nad fenomenem swojej książki, mówił tak:

„Wielu ludzi zareagowało na książkę w sposób bardzo emocjonalny, zaangażowali w to swoje rodziny i przyjaciół, namawiając ich do lektury. To, co jest w niej najbardziej interesujące, to fakt, że Lin, główny bohater, nikogo nie oceniał, w otwarty sposób opowiadał o tym, że się wstydzi swoich czynów, i żałował tego, co uczynił. Bardzo troszczył się o innych. Mężczyźni dziękowali także za to, że napisałem rzecz o miłości. Żołnierze, gliniarze, motocykliści, strażnicy więzienni, więźniowie odsiadujący wyroki i pracownicy ochrony, wszyscy pisali do mnie, dziękując za to, że opisałem twardego faceta, który szaleje z miłości”.

Prawa do ekranizacji powieści zostały wykupione przez firmę producencką należącą do Johnny’ego Deppa, a w główną rolę ma wcielić się Joel Edgerton.
Wkrótce nakładem wydawnictwa Marginesy ukaże się druga, do tej pory niepublikowana w Polsce powieść pt. Cień góry, w której czytelnicy odnajdą kontynuację losów bohaterów pierwszej książki.

„Shantaram” znaczy „boży pokój”. To imię nadali bohaterowi książki jego hinduscy przyjaciele, zamykając w nim całą historię opowiedzianą w tej książce: historię odnalezienia prawdy o sobie w Indiach. Ale droga do „bożego pokoju” wiodła przez tak dramatyczne wydarzenia, że chwilami aż trudno uwierzyć, iż miały one miejsce naprawdę. Ciemne interesy, handel narkotykami i bronią, fałszerstwa, przemyt, gangsterskie porachunki – a zarazem romantyczna miłość, głębokie przyjaźnie, poszukiwanie mentora, poznawanie filozofii Wschodu. O tym właśnie jest Shantaram.

Jest to prawdziwa historia życia urodzonego w 1952 roku Australijczyka. „W australijskim charakterze zakorzenione jest szczere ciepło i gotowość do działania – i to w australijski sposób, w którym odwaga i uczciwość nadal coś znaczą. Australijczycy są odważni i nie wahają się, by spróbować wszystkiego” – opowiada autor, Gregory David Roberts.

Porzucony przez żonę, znalazł pocieszenie w heroinie. Zaczął napadać na banki (ubrany zawsze w garnitur okradał tylko ubezpieczone firmy, przez co media zwały go rabusiem-dżentelmenem). Schwytany, został skazany na 20 lat w 1978 roku. W lipcu 1980 roku w biały dzień uciekł z więzienia Pentridge Victoria’s, stając się jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi w Australii. Przedostał się do Indii. To miał być krótki przystanek w podróży z Nowej Zelandii do Niemiec. Został na dłużej. Ukrywał się w slumsach, gdzie leczył biedaków, był żołnierzem bombajskiej mafii, walczył z Armią Czerwoną w Afganistanie. Poznał Karlę – tajemniczą femme fatale, Amerykankę szwajcarskiego pochodzenia, która długo nie potrafiła odwzajemnić jego uczucia.

Powieść napisana jest w formie pamiętnika. „Niektóre historie z mojego życia opisane są tak, jak się wydarzyły, a inne to wymyślona narracja, jedynie zaczerpnięta z moich doświadczeń” – tłumaczy Roberts.

Opublikowana w Australii w 2003 roku książka szybko stała się bestsellerem. Tak entuzjastyczne przyjęcie było zaskakujące dla samego autora. Zastanawiając się nad fenomenem swojej książki, mówił tak:

„Wielu ludzi zareagowało na książkę w sposób bardzo emocjonalny, zaangażowali w to swoje rodziny i przyjaciół, namawiając ich do lektury. To, co jest w niej najbardziej interesujące, to fakt, że Lin, główny bohater, nikogo nie oceniał, w otwarty sposób opowiadał o tym, że się wstydzi swoich czynów, i żałował tego, co uczynił. Bardzo troszczył się o innych. Mężczyźni dziękowali także za to, że napisałem rzecz o miłości. Żołnierze, gliniarze, motocykliści, strażnicy więzienni, więźniowie odsiadujący wyroki i pracownicy ochrony, wszyscy pisali do mnie, dziękując za to, że opisałem twardego faceta, który szaleje z miłości”.

Miłość od pierwszego wejrzenia to piękne i, wydawałoby się, mityczne uczucie, o którym wszyscy słyszeli, ale nikt go nie zaznał. Mnie, tak samo jak głównemu bohaterowi powieści Shantaram, udało się tego doświadczyć – dokładnie w momencie, w którym przeczytałam pierwsze zdanie tej ogromnej, epickiej historii.

„Dużo czasu minęło i wiele się na świecie zmieniło, zanim nauczyłem się tego, co wiem o miłości, przeznaczeniu i ludzkich decyzjach, ale w gruncie rzeczy wszystko to dotarło do mnie w jednej chwili, kiedy zostałem przykuty do muru i zaczęły się tortury”.

Poznajemy naszego bohatera już w Bombaju, kiedy, jak sam mówi: los włączył go do gry. Wiemy jednak doskonale, że jego historia zaczęła się dużo wcześniej – gdy na heroinowym głodzie napadał na banki z bronią w ręku, gdy zamknięto go w więzieniu o zaostrzonym rygorze, w którym bito go i poddawano jego ciało i duszę próbie. Gdy uciekł z niego, bezczelnie i odważnie, przez frontowy mur. Jednak to tylko preludium. Prawdziwe życie Lina zaczyna się w Bombaju, gdzie poznaje smak  miłości, niepohamowanej radości i przyjaźni, która nie zna granic. Gdzie tańczy na ulicy porwany przez tłum, raz za razem zachłystując się kolorami tego wielkiego miasta. Lecz Shantaram nie jest powieścią o szczęściu, a o odkupieniu. A droga do niego prowadzi przez strach i rozdzierającą rozpacz.

Roberts dokonał rzeczy niesamowitej – stworzył dwa doskonałe, pełne i realistyczne portrety, które umieścił w jednej powieści tak, by jeden nie zakłócał obrazu drugiego. Jednym z nich jest oczywiście tytułowy Shantaram, znany głównie pod imieniem Lin, alter ego autora i narrator powieści. Złodziej, narkoman, fałszerz, awanturnik, a także lekarz, przyjaciel i brat. Człowiek, na którego można liczyć, który w uczuciu zatapia się w całości, nigdy połowicznie. Roberts dopracował tę postać do perfekcji, ukazując wszystkie światłocienie, każdą zbrodnię i każdy dobry uczynek. Trudno jest nie polubić Lina, chociaż nie należy od do osób, które chciałoby się spotkać w ciemnej uliczce. No, chyba że udałoby nam się wzbudzić jego sympatię – wtedy można kraść z nim konie. Jesteśmy świadkami wszystkich jego przemian, każdego wielkiego uczucia: czy to miłości, czy nienawiści. I odnajdujemy w tym przyjemność, bo losy Lina nie mają nic wspólnego z nudą. Wieczny uciekinier poznaje smaki i zapachy nowego świata, uczy się języka i obyczajów, a my coraz bardziej wsiąkamy w ten piękny, kolorowy świat. To właśnie drugi idealny portret, który udało się stworzyć Robertsowi – Indie. Jeśli sięgniecie po Shantaram spodziewajcie się co najmniej powierzchownego zauroczenia tym krajem. W najgorszym (albo najlepszym) wypadku zorientujecie się, że właśnie kupiliście bilet do Bombaju. Autor rzuca nas na głęboką wodę, nie pozwala się zaaklimatyzować i pokazuje coraz to nowe miejsca, coraz to nowych ludzi – wiecznie uśmiechniętego Prabakera, przewodnika i przyjaciela Lina, Vikrama, Hindusa zafiksowanego na punkcie westernów i całej masy imigrantów, którzy w Indiach czują się jak u siebie w domu, pomimo okropnych upałów i pór monsunowych. Roberts nie odwraca się także od biedy i chorób. Jego bohater przez długi czas mieszka w slumsach, leczy biedaków i mieszka w małej lepiance obok tysięcy sąsiadów. Powoli przyzwyczaja się do braku prywatności, ogromnych szczurów i niebezpiecznych psów, gdyż rekompensatą za te niedogodności jest dozgonna wdzięczność, szeroki uśmiech i poczucie przynależności. Indie przygarniają Lina, otulają go i uczą każdego dnia. Jednak same pozostają niezmienne, ciągle tak samo piękne i niebezpieczne.

Chociaż Shantaram jest powieścią z narracją pierwszoosobową, a my doskonale wiemy, że dotyczy ona życia samego autora, trudno jest domyślić się, które epizody rzeczywiście przytrafiły się Robertsowi, które są tylko zasłyszanymi historiami, a które świadectwem bujnej wyobraźni. Nie zmienia to jednak faktu, że podczas czytania wsiąkamy całym ciałem i duszą w tę opowieść, uczestniczymy w każdym wydarzeniu i z niecierpliwością czekamy na to, co znajduje się na następnej stronie. Oderwanie się od tej powieści graniczy z niemożliwością, jednak z czasem, gdy zauważamy jak strony topnieją a do końca pozostaje ich coraz mniej, podświadomie zwalniamy, by jak najdłużej cieszyć się towarzystwem Lina i jego przyjaciół. To właśnie przekleństwo Shantaram – uzależnia jak heroina, po której trudno wrócić do rzeczywistości.

Powieść Robertsa była prawdziwą przygodą, wejściem do świata rodem z bollywoodzkich filmów, w którym jest miejsce na szaloną miłość, przestępstwo, przyjaźń, cierpienie i dużo, dużo tańca. To rozkosz dla każdego czytelnika, który nie boi się wymagać tego, co najlepsze, który nie zadowala się miernymi powieściami poznawanymi dla zabicia czasu. Czytajcie i nie bójcie się – i tak nie ma dla Was ratunku. Wsiąkniecie bez reszty.

Shantaram to człowiek pokoju. Ktoś noszący takie imię winien być jak dobra rzeka, omijająca skały zła. Człowiek pokoju nie czyni zła, zarówno myślą, jak i uczynkiem. Człowiek pokoju każdego dnia dowodzi swego męstwa, czasem bardzo małego, ale jakże ważnego dla uczynienia świata lepszym. Jednocześnie człowiek pokoju jest skromny, nie uważa się za wyjątkowego ani niezastąpionego.

Prawdziwą wartością, o którą warto zabiegać jest wolność. To za nią warto oddać wszystko, choćby życie. Wszyscy pragniemy wolności, nawet, jeśli zdaniem innych, na nią nie zasługujemy. Rozumiał to doskonale Gregory David Roberts. Nasz bohater był przestępcą, uzależnionym od heroiny, skazanym za napady z bronią w ręku. Długoletnia odsiadka przerażała Robertsa. Uwięzione jest bowiem nie tylko ciało człowieka, ale i jego dusza oraz serce. Wszystko to może być złamane, zarówno przez współwięźniów jak i strażników. Więzień nie ma przyjaciół, ma tylko czasowych sojuszników. Wiezień jest sam, zwłaszcza jeśli ucieknie.

Pragnieniem więźnia jest ucieczka. Roberts nie jest pod tym względem wyjątkiem. Celem jego ucieczki są Indie. Kraj tanich narkotyków, dziwek i podrób alkoholu. Kraj biedy i nieograniczonych możliwości do robienia szemranych interesów. Kraj, w którym można znaleźć psychiczną równowagę i wielką miłość. W takim właśnie kraju znalazł się nasz bohater. Nadane mu, przez przypadkowo poznanego Hindusa, drugie imię zobowiązuje. Od dnia nadania imienia, Shantaram będzie dążyć do tego, by stać się człowiekiem pokoju.

Czy istnieje dobro lub zło absolutne? Otóż nie, nie ma człowieka absolutnie zdemoralizowanego lub nieskończenie dobrego. Nasz bohater nie będąc ideałem praworządności i dobroci znajduje w sobie współczucie dla niedoli innych. Nie zakrywa oczu przed biedą i warunkami, w jakich żyją miliony Hindusów, a to przybliża go do ideału, jakim jest nadane mu imię.

Shantaram to wielowątkowa powieść o samych Indiach, pragnieniu wolności i miłości, wewnętrznej walce z samym sobą, obficie okraszona wątkami sensacyjnymi. Czegóż w niej nie ma? Rozgrywki mafijne, przemyt broni, handel prochami, wyprawa do walczącego z Rosjanami Afganistanu. Wystarczy? Tych, którzy zaprzeczą zmuszony będę zmartwić. Jeśli bym napisał coś więcej, musiałbym zdradzić zbyt wiele treści książek. Nie chcąc więc spojlerować, jak mawiają nastolatkowie, muszę zamilknąć o samej treści książki.

Gdyby tylko druk był większy… Moje biedne oczy.

Była to największa książka jaką w życiu czytałam! A czytałam sporo. Dostojewski jest duży, ale Shantaram zdumiewa tym, że wygląda opaśle. To piękne wydanie, ale biorąc je w ręce zastanowiłam się, jak długo zajmie mi czytanie jej. Ale gdy tylko zaczęłam czytać, to pozbyłam się tego zmartwienia, bo książkę czyta się szybko. Ja uporałam się z nią w 3 dni! 

Jest to pełna dynamizmu, miejsc jakich nie znajdziemy w żadnej innej książce i ciekawych postaci, niczym z Bonda, opowieść o Australijczyku, który uciekł z więzienia i zamieszkał w Bombaju. Autor opowiada o sobie, o swoim życiu i swoich niewiarygodnych przygodach, jak to jest wyjaśnione. Ale jest to powieść, więc autor ma prawo do fikcji literackiej. 

Najnowsze wydanie książki ukazało się w Wydawnictwie Marginesy 17 lutego 20116 roku. Poprzednie, pochodzi z 2008 roku w Świecie Książki.  W oryginale książka ukazała się w roku 2003. 

I jeszcze jedna ciekawa wiadomość, przeczytana przeze mnie w Wikipedii:

„Mira Nair i Peter Weir mieli nakręcić film Shantaram, w którym głównego bohatera miał zagrać Johnny Depp. W listopadzie 2007 zapowiedziano, że produkcja rozpocznie się w październiku 2008 r., jednak w listopadzie 2009 r. brytyjska gazeta The Independent podała, że projekt został odłożony na półkę” (źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Shantaram)

Książka jest niewiarygodnie dynamiczna, barwna i po prostu ciekawa. Akcja goni akcję, a wraz z bohaterem idziemy do miejsc, których nie ma w innych powieściach fabularnych. Może w reportażach: slumsy, nielegalna 'apteka' leków prowadzona przez trędowatego, indyjskie więzienie, dom publiczny dla ekskluzywnych klientów z tajemniczą madame Zhou, obrzeża slumsów ze zgrają psów, bombajska ulica nocą ze szczurami wielkimi jak kot, speluna dla indyjskiego półświatka, miejsce produkcji nielegalnych dokumentów, plan filmowy bollywoodzkiego filmu, afgańskie góry z mudżahedinami, jaskinia gdzieś na granicy z Pakistanem, ostrzeliwana przez Rosjan, oszalały Afgański nauczyciel, który każdego 'obcego' chce nabijać na pale, ale i miejsca romantyczne, takie jak domek na plaży z piękną kobietą. 

Kompozycja fabuły opiera się na dynamizmie akcji i ciekawych bohaterach. W trakcie czytania książki poznajemy losy głównego bohatera, ale i pobocznych, to jak żyli i co się z nimi stało. Mamy zróżnicowanie postaci: są dobrzy i źli, i to jacy są wychodzi na jaw dopiero na końcu. 

W tle tych wydarzeń mamy dojrzewanie psychiczne głównego bohatera. Te zmiany w jego patrzeniu na życie, jego poszukiwanie prawdy, widoczne jest w zmianie imion. Nasz bohater ma też kilku mentorów duchowych. Tytułowy Shantaram to imię, jakie nadał mu ojciec Prabakera, oznacza człowieka pokoju. I do tego imienia nasz bohater próbuje dojrzeć. Z różnym skutkiem, bo ciągle przekonuje się, że jego starania, jego dobre uczynki albo przynoszą złe skutki, albo są wykorzystywane przez różnych ludzi. Szczególną rolę odgrywają w jego dojrzewaniu duchowym 3 osoby: przyjaciel ze slumsów Prabaker, człowiek wiecznie entuzjastyczny wobec życia, dla którego uosobieniem szczęścia jest kochająca kobieta, brak głodu i uczciwe życie, piękna i tajemnicza Karla, która odpowiada za podświadome pragnienia bohatera, za jego miłość i pragnienie piękna, oraz potężny boss mafii bombajskiej i domorosły filozof Khader Bhai. To on każe mu się zastanawiać nad pobudkami czynów i nad ich skutkami. Ale zarazem pomiędzy teorią i praktyką są rozbieżności. Życie Lina, naszego bohatera przynosi zmiany. Część z nich wynika z tego co on robi, ale w dużej mierze to Lin jest ofiarą losu, potężnych ludzi. 

Książka każe nam zastanowić się nad wieloma ważnymi sprawami, takimi jak dobro i zło, bogactwo i bieda, niesprawiedliwość i nierówność na świecie, ale i nad tym kto rządzi światem i na ile jest to wynik dążenia jednostek do władzy, a na ile nieokiełznane pragnienie władzy, pieniędzy i potęgi. I na ile zwykły człowiek może kształtować swoje życie? Czy mamy wybór? Czy jesteśmy tylko igraszką w rękach większych? 

Czy Bóg istnieje? Co jest złem, a co dobrem? 

Wszystkie te wywody wplecione są delikatnie, subtelnie, nie naruszając dynamicznej konstrukcji powieści. 

Podsumowując, gdy zastanawiam się nad tym, dlaczego Shantaram wywołuje zachwyt czytelników, to sądzę, że jest tak dlatego, iż jest to niesamowicie dobrze napisana książka, którą czyta się jednym tchem. Po drugie, opisuje ona miejsca i ludzi, którzy żyją inaczej niż większość, często niebezpiecznie, ryzykownie, na krawędzi niebezpieczeństwa i na pograniczu dobra i zła. Po trzecie zmusza czytelnika do zastanowienia się nad tym, czy to, ze siedzimy sobie tu i teraz, zamknięci na niesprawiedliwość społeczną, to dobrze czy źle? Czy możemy coś zmienić w świecie? Czy tylko narazić się na niebezpieczeństwa.

Shantaram, to powieść w sporej części oparta na fragmencie życia jej autora, Australijczyka Gregory'ego Davida Robertsa.

Pod koniec lat 70. XX wieku został on schwytany, skazany za napad na bank, uciekłszy z australijskiego więzienia Pentridge Victoria's,, przeżył 10 lat w Indiach zajmując się handlem narkotykami, fałszowaniem paszportów i uczestnicząc w wojnie w Afganistanie, walcząc z Armia Czerwoną, ale także szeroko rozumiana pomocą miejscowej ludności, szczególnie dzieciom. 

W 1990 roku we Frankfurcie Robertsa zatrzymano z ładunkiem heroiny i  przekazano do upominającej się o zbiegłego więźnia Australii. Otrzymał kolejny wyrok 6 lat. Jak sam twierdzi, udało mu się ponownie uciec, ale potem zgłosił się dobrowolnie do więzienia, by „odsiedzieć swoje i wrócić do rodziny”.  

Tytułowe Shantaram znaczy „boży pokój”. To imię nadali bohaterowi książki jego hinduscy przyjaciele, zamykając w nim całą historię opowiedzianą w tej książce.

Książkę, mimo sporej objętości, czyta się szybko. Przygody, jakie są udziałem jej głównego bohatera są niewiarygodne. Zarówno ich rodzaj, jak i ilość zdumiewają i trudno uwierzyć, że choćby część z nich przydarzyła się jednej osobie. To jeden z atutów książki

Kolejnym jest niewątpliwie zawrotne wprost tempo akcji. Książka zaczyna się wielkim pędem, wielkim bum i ani na moment nie zwalnia przez kolejne 800 stron.
Poza tym ogromna dawka wspaniałych opisów Indii (poczynając od jedzenia, poprzez przyrodę, ludzi, brzydotę i jednocześnie piękno ) i niesamowite poczucie humoru głównego bohatera.

Plusem jest także wielowątkowość fabuły, misternie skonstruowana i konsekwentnie prowadzona aż do końca. Książka porywa i nie pozwala na nudę, a jednocześnie bawi i zapewnia niesamowite wrażenia. 

Szczególnie kreacja głównego bohatera jest bardzo ciekawa. Nie chcę opisywać sylwetki bohatera, nie chcę odbierać przyszłym czytelnikom elementu zaskoczenia i przyjemności z dokonywania kolejnych odkryć. Do tego należy dodać przemianę od awanturnika i przestępcy poprzez dobroczyńcę ubogich aż do.... a tego nie zdradzę. Zachęcam za to do lektury książki.

Bez wątpienia to jedna z lepszych książek, jakie ostatnio przeczytałem. To łotrzykowska, barwna, porywająca, zupełnie nieprzewidywalna opowieść, która bawi, ale także zmusza do myślenia. Dodatkowo jest doskonale napisana. Ot tak po prostu. Wszystkie wychwalające ją opisy są prawdziwe. Nie dziwię się, iż opublikowana w Australii w 2003 roku książka szybko stała się bestsellerem. 

Jeżeli chodzi o polskie wydanie, to ogromna w tym zasługa tłumacza, Maciejka Mazan stanął na wysokości zadania.