Cień góry to kontynuacja dobrze przyjętej książki Shantaram. Lin stracił dwie najważniejsze dla siebie osoby - przewodnika duchowego i ukochaną Karlę. Po kolejnej nielegalnej akcji wraca do Bombaju, który nie jest już taki sam, jest nie do poznania. Wielu przyjaciół Lin odeszło, szefowie mafii prześcigają się z działaniach, a osławiony święty człowiek kwestionuje wszystko co było ważne dla Lin. Mężczyzna musi odnaleźć sens swego życia. Nie może opuścić Miasta Wysp, nie pozwoli mu na to Karla i obietnica, którą złożył przed laty. 

Główny bohater to niezwykle ciekawa postać. Lin (skrót od Lindsay) to zbieg, jeździ na motocyklu, cytuje wielkich pisarzy. Mężczyzna za wszelką cenę pragnie zapomnieć o swojej ukochanej Karli, która poślubiła milionera. Chcąc o niej zapomnieć spotyka się z Lisą. Wikła się w wiele niebezpiecznych sytuacji. Pisarz wiedzie go przez brutalny świat, pełen morderstw i brutalnych spotkań. Rozbudowana fabuła obejmuje porachunki gangów, lokalne napięcia pomiędzy irańskimi i afgańskimi emigrantami. Nie sposób opisać wszystkiego, czego też nie chcę czynić. Nie chcę odbierać Wam przyjemności. 

Książka zawiera wiele znaków, które Czytelnik musi sam odnaleźć.  Roberts w niezwykły sposób oddaje klimat tamtego regionu. Zachwycił mnie Bombaj... wspaniałe, fascynujące i tętniące życiem miasto, pełne tajemnic i niebezpieczeństw. Co ciekawe jest zarówno olśniewające, zapierające dech w piersiach, jak i brzydkie, odpychające. W dużej mierze dzięki opisom miasta książka "żyje". Autorowi udało się idealnie oddać atmosferę Indii, razem z nim czujemy wyjątkowość tego miejsca. Urzekła mnie architektura, zwyczaje i ludzie. To właśnie tym ostatnim poświęcił najwięcej czasu, i to oni sprawiają, że czyta się ją tak dobrze. Główny bohater czynnie uczestniczy w życiu społeczności, nie jest biernym obserwatorem, żyje razem z Bombajem. Czytamy z zapartych tchem, śledzimy dynamiczną akcję, śmiejemy się i płaczemy. Powieść wydaje się kompletna, jest w niej wszystko świetni bohaterowie, fascynująca fabuła i egzotyczne miejsce w tle. 

Książka Cień góry jest bardzo podobna do poprzedniej części, i nie chodzi tylko o grubość. W obu powieściach na pochwałę zasługuje narracja, niezwykle żywa, od czasu do czasu zwalnia, by dać odetchnąć Czytelnikowi. Wielu przypisuje Robertsowi podobieństwo do głównego bohatera. Sam został skazany i trafił do więzienia w Australii, skąd udało mu się zbiec. Ile w tym prawdy, tego jest pewien tylko autor. Książka ma jedną podstawową wadę! "Zasysa" jeśli macie niecierpiącą zwłoki pracę, to nawet nie zaczynajcie czytać, bo wpadniecie. Powieść nie pozwala odpocząć, totalnie pochłania i nie daje szans na ucieczkę.

„Świetlistość, źródło wszystkiego, przybiera więcej postaci, niż jest gwiazd na niebie – to pewne. By się rozjarzyć, wystarczy jedna dobra myśl. Ale jeden błąd może spalić w twoim sercu cały las, ukryć wszystkie gwiazdy na wszystkich niebach.”

Odeszła Karla, wybierając małżeństwo z kimś ważnym, bogatym i potężnym. Odchodzi z tego świata również Kardibaj, dla naszego bohatera nadchodzą więc ciężkie czasy, tym bardziej, że nowe władze gangu niezbyt przychylnym okiem patrzą na jego osobę. Shantaram może znaleźć się w środku nowej wojny gangów. I doprawdy, niewielu będzie w niej miał sprzymierzeńców.

Tak zaczyna się kontynuacja bestselerowej powieści Robertsa. Bohater i narrator jednocześnie, nie jest wzorem cnót wszelakich. Narkoman, przestępca i uciekinier z więzienia przybywa do Indii w poszukiwaniu wolności. Wolność jednak nie jest tylko brakiem krat i murów, to przede wszystkim stan ducha. Człowiek wolny nie boi się i nie dąży do posiadania dóbr dla nich samych. Wolność jest świętym Graalem, którego szukamy całe życie, a nasz bohater szukał przez ponad 1600 stron.

Porachunki gangsterskie, bójki, zamieszki, brutalność policji, tajemnicze morderstwa i Bombaj, w którym pełno jest emigrantów, ćpunów i poszukiwaczy sukcesów są tylko tłem dla uzmysłowienia kilku starych prawd. Miłości nie da się odrzucić czy zastąpić czym innym, krzywda uczyniona wraca do nas jak bumerang, podobnie wraca uczynione dobro, religia zaś jest jeszcze jednym pretekstem do wykorzystania ludzi. Właściwie liczy się tylko człowiek i nie powinien on rezygnować z własnego ja. Tylko w zgodzie z samym sobą można odnaleźć wewnętrzny spokój, a to naszemu bohaterowi się udało.

Nie sposób napisać więcej o książce, nie zdradzając jej treści, a tym samym pozbawiając czytelnika przyjemności z lektury. Ta książka potrafi zawładnąć czytelnikiem, w czasie lektury można zapomnieć o całym świecie. Gdyby wydrukowano ją na nieprzemakalnym papierze można by ją czytać pod prysznicem. Nawet bliskie sąsiedztwo głośnika, z którego płynie hałas, przez niektórych zwany muzyką techno, nie jest w stanie przeszkodzić w wędrówce z naszym bohaterem po uliczkach Bombaju. 

Nie radzę tylko czytać tej książki na urlopie. Grozi to powrotem do domu bez opalenizny.