O Grecie Garbo mówiono „boska Greta”, ale nazywano ją także „zimnym płomieniem Szwecji” oraz „kobietą sfinksem”. Mówiono, że jej twarz ma tak regularne rysy, że nawet artysta nie stworzyłby równie idealnej rzeźby. Oraz że nikt nie ma podobnie długich rzęs.
Lata trzydzieste. Greta Garbo wraca ze Szwecji do Hollywood. Niebawem mają się rozpocząć prace nad królową Krystyną, rolą uznawaną później za jej najwybitniejsze osiągnięcie. Na statku poznaje Vendelę Berg, którą wycofana i chorobliwie wstydliwa gwiazda zatrudnia jako swoją sekretarkę. Vendela chroni Gretę przed ciekawskimi reporterami, pomaga jej wynajmować domy, podpisywać kolejne kontrakty i inwestować pieniądze. Mieszkają, pracują i podróżują razem, razem rozmawiają o scenariuszach planowanych filmów. Razem stykają się z hollywoodzką socjetą tamtych lat, w tym również ze sławnymi przyjaciółmi Grety, Johnem Gilbertem, Nilsem Astherem czy Mercedes de Acostą. Ale nikt nie zna Grety tak dobrze jak Vendela. Opisując Gretę Garbo widzianą oczami Vendeli, Ellen Mattson stworzyła sugestywny i porywający portret podwójny dwóch młodych kobiet. Bliżej Garbo, ikony kina, nie był nikt inny.
Książka skupiona jest na kilku latach z lat trzydziestych, okresie największych sukcesów Grety Garbo. Ale ona, podobnie jak królowa Krystyna, okazała się więźniem własnej sławy. Marzyła o prywatności i chwili wytchnienia.
O Grecie Garbo: Greta Lovisa Gustafsson urodziła się w 1905 roku w Szwecji. W wieku trzynastu lat rzuciła szkołę i podjęła pracę jako pomocnica fryzjera. Była także ekspedientką w domu towarowym i dorabiała jako modelka. W końcu wystąpiła w filmie reklamowym, który otworzył jej drzwi do międzynarodowej kariery. Stała się jedną z najsłynniejszych aktorek kina niemego i dźwiękowego. Czterokrotnie nominowano ją do Oscara.
Po zagraniu w kilku europejskich filmach w pierwszej połowie lat dwudziestych, wyjechała do Hollywood, gdzie związała się ze studiem Metro-Goldwyn-Meyer. Zyskała status jednej z największych gwiazd kina niemego. Kariera aktorki nie zachwiała się nawet z nadejściem ery filmu dźwiękowego. W roku 1930 miał premierę pierwszy dźwiękowy film Garbo, Anna Christie. Okazał się on dużym sukcesem, podobnie jak Romans. W latach trzydziestych nadal należała do grona najpopularniejszych aktorek. Ma na swoim koncie ponad 20 głównych ról w filmach fabularnych, a do jej największych osiągnięć aktorskich zalicza się kreacje przedstawione w filmach Ludzie w hotelu, Królowa Krystyna, Dama kameliowa i Ninoczka.
W 1941 roku, mając 36 lat, całkowicie wycofała się z filmu i życia publicznego, mimo że najwięksi reżyserzy proponowali jej główne role. Na niemal pół wieku ukryła się w swoim domu, podsycając zainteresowanie prasy. Za życia stała się legendą, kimś nieosiągalnym. Zmarła w 1990 roku w Nowym Jorku. W 1999 roku trafiła na 5. miejsce listy najlepszych aktorek wszech czasów, skompilowanej przez Amerykański Instytut Filmowy.
