Niania unosząca się nad Londynem z parasolką z rączką w kształcie papuziej główki w jednej dłoni i dywanikową torbą w drugiej była równie tajemnicza jak jej autorka.

„Mary Poppins jest historią mojego życia” – napisała P.L. Travers, choć obraz jej dzieciństwa daleki był od sielankowej historii rodziny Banksów. Wymyślając wiele lat później postać cudownej niani, obdarzyła ją mocą, której brakowało wszystkim dorosłym w jej życiu – dawała poczucie bezpieczeństwa.

Magiczne triki Mary Poppins przypominają zmiany, jakie dokonywały się w życiu autorki. Z Australii wywędrowała do Londynu i wymarzonej Irlandii, a nawet Ameryki; z aktoreczki i dziennikarki – zmieniła się w namaszczoną przez największe umysły Wielkiej Brytanii poetkę i pisarkę, nieustannie poszukującą swojej duchowej drogi. 

Surowy ton, niemodny strój i wątpliwą urodę odziedziczyła Mary Poppins po stryjecznej babce autorki, która wychowała ją, a wcześniej jej matkę. Tajemniczość, oschłość i próżność to cechy przejęte w genach od samej Travers. Figurę zawdzięcza zaś rysunkom Mary Shepard, córki słynnego ilustratora książek o Kubusiu Puchatku. Popularność to zasługa Walta Disneya, który upupił Mary Poppins i przyprawił jej słodką buzię Julie Andrews.

Historia obrony angielskiej niani przed amerykanizacją to w książce tylko jeden rozdział, Disney nakręcił o tym cały film. W Ratując pana Banksa Emma Thompson sugestywnie odegrała czarującą, a zarazem irytującą pisarkę.

Travers nie życzyła sobie, by powstała o niej biografia, a jednak zgromadziła tyle pamiątek i dokumentów, że trudno uwierzyć w szczerość jej deklaracji. Valerie Lawson dostała jak na tacy mnóstwo rękopisów, notesów, listów. Utkała z nich rzetelną, a przy tym niezwykle fascynującą historię życia Helen Lyndon Goff, która niczym pod wpływem magii zmieniła się w P.L. Travers.

Rok 1964 przyniósł w filmowym świecie słynną nianię. Film wyprodukowany przez Walta Disney’a był prawdziwym wydarzeniem. Mary Poppins otrzymała twarz Julie Andrews. W rzeczywistości wyglądała jak ciotka małej Margaret, bo takie imię nosiła w rzeczywistości Pamela Lyndon.

O książce:

„Przed lekturą biografii Pameli Travers zadawałam sobie pytanie, czy jej znajomość nie odbierze mi bezinteresownej miłości do Mary Poppins. Bohaterowie żyją w innej przestrzeni. Realna ma swoje prawa. Jestem zdania, że nie powinny się te przestrzenie przecinać. Przeczytałam. I zrozumiałam, że dla Valerie Lawson obie, Pamela i Mary, były równie ważne. W tym tkwi tajemnica doskonałości tej opowieści” – Ewa Karwan-Jastrzębska, pisarka.

„P.L. Travers zaskoczyła mnie absolutnie. Tym, jaka była, ile przeszła, za czym tęskniła, od czego uciekała do magicznego, a jednak poukładanego świata Mary Poppins.
Ratując Pana Banksa to słodki cukiereczek w porównaniu z wykwintnym daniem przyrządzonym przez Valerie Lawson” – Dorota Koman, poetka, krytyk literacki.

Pamela Lyndon Travers urodziła się 9 sierpnia 1899 roku w Australii. Była poetką i pisarką książek dla dzieci. Sławę przyniosła jej seria książek o Mary Poppins. Na podstawie książek powstał film, wiele sztuk teatralnych, a nawet skomponowana została suita.

Jej pseudonim artystyczny pochodzi od imienia jej ojca – Traversa Goffa. Ojciec, Irlandczyk z pochodzenia, był urzędnikiem bankowym. Nadużywał alkoholu, co było przyczyną wielu kłopotów. Matka natomiast wierzyła w wychowywanie córki poprzez wygłaszanie różnego rodzaju sentencji, które wiele lat później Travers wykorzystała w trakcie pisania Mary Poppins. Travers jako dziecko miała bujną wyobraźnię, kochała zwierzęta, dużo czytała, zwłaszcza bajki. Gdy Pamela miała siedem lat, zmarł jej ojciec i rodzina została zmuszona wyprowadzić się do Bowral w Nowej Południowej Walii, gdzie mieszkała jej ciotka, posiadająca plantację cukrową. Travers rozpoczęła tam naukę w szkole dla dziewcząt Normanhurst Private Girls School. Już jako nastolatka pisała wiersze, które ukazywały się w australijskich czasopismach. Uczęszczała również na lekcje muzyki. W wieku siedemnastu lat przeprowadziła się do Sydney i rozpoczęła karierę aktorską. Mimo że w aktorstwie odniosła pewien sukces, musiała dorabiać jako dziennikarka. Publikowała również wiersze w literackim periodyku „The Bulletin” (1923 rok), które przyniosły jej uznanie jako poetce. Travers nie czuła się jednak dobrze w Australii, zdecydowała się więc w 1924 roku na wyjazd z kraju do Wielkiej Brytanii, którą uważała za centrum anglojęzycznej literatury.

W Wielkiej Brytanii utrzymywała się początkowo z pisania artykułów, które wysyłała do Australii i Nowej Zelandii, między innymi ukazywały się one w nowozelandzkim „Christchurch Herald”. Wkrótce znalazła również wydawców w Irlandii; od 1925 zwłaszcza „Irish Statesman” stanowił jej główne źródło dochodów. Poznała tam George'a Williama Russella, poetę, malarza, jedną z czołowych postaci literackiego odrodzenia artystycznego, jej platoniczną miłość. Dzięki Russelowi Travers poznała świat irlandzkich baśni, legend i poezji. W tym czasie poznała również Gurdżijewa i zainteresowała się mistycyzmem.

W 1934 roku zachorowała na zapalenie opłucnej, przerwała więc karierę pisarską i zamieszkała w wiejskim domu w Sussex. To Russel podsunął jej pomysł, aby napisała historię o czarodziejce. Wymyślona przez Travers opowieść urosła do rozmiarów książki i została wydana w 1934 roku. Ilustracje do powieści stworzyła Mary Shepard – córka E.H. Sheparda – ilustratora Kubusia Puchatka. Wkrótce, w 1934 roku, wyszła kolejna powieść o Mary Poppins. Książki te nie były skierowane wyłącznie do dzieci, zawierają w sobie również wątki zaczerpnięte z jej własnego życia (np. ojciec Michasia i Janeczki jest bankierem, podobnie jak ojciec pisarki). W sumie powstało sześć książek o przygodach niani-czarodziejki oraz dwie książki-kompilacje: Mary Poppins od A do Z (1962) i Mary Poppins w kuchni (1975).

Na podstawie książek o Mary Poppins powstał film, który jednak według autorki nie był dobrą adaptacją powieści. Już w 1945 roku Travers dostała ofertę zekranizowania książek o Mary Poppins, jednak zwlekała z zaakceptowaniem jej przez wiele lat, aż do 1959. Ukończenie filmu zajęło pięć lat, głównie ze względu na różnice zdań pomiędzy autorką książek a scenarzystami.

W 1977 roku została uhonorowana Orderem Imperium Brytyjskiego za wkład w literaturę. Została również wyróżniona honorowym doktoratem Chatham College w Pittsburghu.

Zmarła 23 kwietnia 1996 roku w swoim domu w Chelsea, pogrzeb odbył się 1 maja. Dokładne miejsce pochówku nie jest znane (co zastrzegła w testamencie, nie chcąc by jej grób stał się celem pielgrzymek miłośników Mary Poppins).