Po drugiej stronie oceanu show-biznesowy magazyn „Variety” donosił o ślubie nagłówkiem: „Śluby – Grace Kelly i książę Rainier III. Panna młoda jest gwiazdą filmową, pan młody niezwiązany z branżą. (fragment książki)
To byłaby tylko bajka, gdyby nie zdarzyła się naprawdę.
Ona – piękna aktorka odnosząca sukcesy u samego Hitchcocka.
On – najbardziej pożądany kawaler świata, książę Monako.
Poznali się na zaaranżowanym spotkaniu i… na pozór nic się nie stało. Połączyły ich... wysyłane w tajemnicy listy i powoli budzące się uczucie. A potem „żyli długo i szczęśliwie”, tworząc naprawdę dobrą, kochającą się rodzinę. Aż do tragicznej śmierci Grace.
Czy piękna i szlachetna w roli księżnej Monako Grace tęskniła za swą dawną pracą i nowymi rolami? Czy pragnęła wrócić do życia gwiazdy filmowej? Jak dawała sobie radę ze wścibskimi paparazzi i bezwzględnymi tabloidami? Jak odnalazła się w świecie wielkich interesów i polityki męża?
Ta książka jest jedyną autoryzowaną przez Rodzinę Książęcą biografią Grace. Nie plotki, lecz wspomnienia najbliższych i rzetelne źródła stanowią siłę tej opowieści o Grace, księżnej Monako, która stała się legendą.
Uaktualniona i poprawiona przed wydaniem z okazji premiery filmu Grace, księżna Monako z Nicole Kidman w roli tytułowej, wciąż jest jedyną biografią księżnej napisaną we współpracy z księciem Rainierem i jego rodziną.
„Jedna z najlepszych biografii roku” – „St. Louis Post Dispatch”.
„Dzięki tej książce ożywa magia jednej z najpiękniejszych historii miłosnych dwudziestego wieku” – „Daily Express”.
„Cudowna” – „USA Today”.
„Przedstawia obraz fascynującej kobiety i historii miłosnej, która oparła się upływowi czasu” – Boston Herald.
„Jedyna opowieść z p ierwszej ręki o najbardziej olśniewającej rodzinie świata” – „Sunday Mirror”..
Grace Patricia Kelly urodziła się 12 listopada 1929 roku w Filadelfii w Stanach Zjednoczonych. Była córką Johna Brendana Kelly, trzykrotnego mistrza olimpijskiego w wioślarstwie i jego żony, Margaret Katherine Majer. Miała troje rodzeństwa. Rodzina Kellych była katolicka i miała pochodzenie irlandzkie.
Po chrzcie najstarszej córki państwa Kellych, Margaret, babka dziewczynki, Mary Costello Kelly wyraziła niezadowolenie, że dziewczynka nie otrzymała imienia Grace na cześć jej zmarłej w dzieciństwie córki. Rok później Mary Costello zmarła, a druga córka Kellych otrzymała imiona Grace Patricia.
Rodzice Grace Kelly nie chcieli, by córka została aktorką. Uczęszczała do szkoły zakonnej i otrzymała rygorystyczne wychowanie. Aby się usamodzielnić, wyjechała do Nowego Jorku, gdzie najpierw pracowała jako fotomodelka. W maju 1947 ukończyła Stevens School w Germantown. Z powodu niskich wyników z matematyki nie dostała się do Bennington College w lipcu 1947, ale postanowiła spełnić swoje marzenie o karierze kinowej. Wzięła udział w audycji Amerykańskiej Akademii Sztuki Dramatycznej w Nowym Jorku, gdzie odegrała scenę z dramatu jej wuja z 1923, zatytułowanego The Torch-Bearers i pozwolono jej uczyć się aktorstwa.
Karierę aktorską zaczynała dużymi rolami na scenie na Broadwayu w Ojcu Strindberga oraz w tytułowej roli w programie TV Bethel Merriday według Sinclair Lewisa emitowanym na żywo, który miał blisko sześćdziesiąt odcinków. W 1951 roku nakręciła swój pierwszy film, Czternaście godzin. W 1952 odtwarzała rolę żony szeryfa Amy Kane w W samo południe u boku Gary’ego Coopera. Za rolę Lindy Nordley w filmie Mogambo otrzymała nagrodę Złotego Globu oraz nominację do Oscara za drugoplanową rolę żeńską.
Największym jej sukcesem okazała się rola Georgie Elgin w filmie George’a Seatona Dziewczyna z prowincji. Kelly otrzymała za nią Oscara w 1955 dla najlepszej aktorki; ponadto utwór doczekał się sześciu innych nominacji do Nagród Akademii Filmowej, sama Kelly otrzymała też brytyjską nagrodę BAFTA dla najlepszej aktorki zagranicznej. Do nagrody BAFTA przyszła księżna nominowana była również za rolę Margot Wendice w dziele Alfreda Hitchcoca M jak morderstwo.
Po ślubie z księciem Rainierem zdecydowała się definitywnie zrezygnować z aktorstwa. Swoje ostatnie role zagrała w 1956 w Wyższych sferach i Łabędziu, po dziesięciu latach przerwy wystąpiła również w dziele Terence’a Younga Mak również jest kwiatem.
W czerwcu 1999 roku Amerykański Instytut Filmowy umieścił ją na trzynastym miejscu listy największych gwiazd amerykańskiego kina.
Grace Kelly była jedną z najważniejszych postaci amerykańskiej delegacji na festiwal filmowy w Cannes w 1955 roku. Podczas pobytu we Francji została zaproszona do udziału w sesji zdjęciowej w Pałacu Monakijskim w towarzystwie księcia Monako. Po wielu komplikacjach książę i aktorka spotkali się.
Książę Rainier oświadczył się Grace Kelly podczas podróży do Stanów Zjednoczonych. Przyszła księżna przybyła na Lazurowe Wybrzeże wraz z całym swoim dobytkiem 4 kwietnia 1954 roku . Czternaście dni później amerykańska aktorka poślubiła księcia Rainiera w cywilnej ceremonii w Sali Tronowej Pałacu Monako. Następnego dnia, 19 kwietnia, odbył się ślub kościelny w Katedrze Świętego Mikołaja. Grace otrzymała tytuł Jej Książęca Wysokość Księżna Monako.
Jako księżna Monako Grace zrezygnowała z kontynuowania kariery aktorskiej, by móc skupić się na obowiązkach wynikających z jej funkcji. Założyła fundację AMADE Mondiale, mającą swoją siedzibę w Monako i nie będącą organizacją rządową. Fundacja zajmuje się integracją moralną i fizyczną oraz dobrym samopoczuciem dzieci na całym świecie, bez względu na rasę, narodowość, religię i przynależność polityczną. Obecnie prezesem fundacji jest córka księżnej, Karolina Grimaldi.
Grace towarzyszyła mężowi w oficjalnych uroczystościach, była gościem honorowym imprez kulturalnych i sportowych (między innymi wszelkich rozgrywek, odbywających się na terenie księstwa). Funkcję księżnej Monako pełniła do dnia swojej śmierci, 14 września 1982 roku.1 lipca 2011 roku jej syn, książę Albert II poślubił Charlene.
13 września 1982 roku księżna Grace i jej córka, księżniczka Stefania ucierpiały w wypadku samochodowym. Grace, mająca 52 lata, doznała ataku apopleksji i straciła panowanie nad pojazdem. Auto runęło w przepaść. Księżna trafiła do monakijskiej kliniki, a przeprowadzone badania wykazały u niej nieodwracalny uraz mózgu. Podłączono ją do aparatury podtrzymującej życie. Mózg Grace przestał jednak funkcjonować i następnego dnia o godzinie 22:10 aparatura została wyłączona. Księżniczka Stefania odniosła niewielkie obrażenia, nie uczestniczyła jednak w pogrzebie. Monakijska klinika została przemianowana na klinikę imienia księżnej Grace.
Pogrzeb Grace Kelly odbył się 18 września 1982 roku w Katedrze Świętego Mikołaja w Monako. W ceremonii uczestniczyło czterystu gości, w tym reprezentanci zagranicznych delegacji. W imieniu brytyjskiej rodziny królewskiej do Monako przybyła księżna Walii, Diana, która sama zginęła w wypadku samochodowym piętnaście lat później. Książę Rainier, który nie ożenił się ponownie, po śmierci w 2005 roku został pochowany u boku swojej żony.
Nicole Kidman zagrała rolę Grace Kelly w filmie Grace, księżna z Monako nakręconym na podstawie tej książki.
14 maja 2014 podczas festiwalu filmowego w Cannes miała miejsce premiera filmu zatytułowanego Grace księżna Monako, którego reżyserem był Olivier Dahan. Film miał być dziełem biograficznym na temat życia księżnej Monako, a skupia się głównie na kryzysie w małżeństwie aktorki i księcia Monako w latach 60. XX wieku. Główną rolę w produkcji zagrała Nicole Kidman.
Zdjęcia do filmu rozpoczęto w październiku 2012 roku w Paryżu i Menton. Sceny kręcono również we Włoszech, a także za pozwoleniem Pałacu Książęcego – na terenie Monako. W styczniu 2013 roku dzieci księżnej Grace po raz pierwszy negatywnie wypowiedziały się na temat filmu, krytykując producentów za nieuwzględnienie poprawek, o które wnosili i zarzucając im brak zgodności z historycznymi wydarzeniami. Zdecydowano, że premiera obrazu nastąpi podczas festiwalu w Cannes w maju 2014, jednak do ostatnich dni organizatorzy zastanawiali się nad wycofaniem propozycji z listy filmów. Do premiery jednak doszło, a rodzina książęca zdecydowała się zbojkotować festiwal, na którym pojawia się każdego roku. 2 maja na oficjalnej stronie Pałacu pojawiło się oświadczenie, w którym oznajmiają, że nie chcą być kojarzeni z tym filmem i wyrażają smutek, że historia księstwa została zmieniona dla celów komercyjnych.
