Edward ma dwanaście lat i właśnie stracił w wypadku całą swoją rodzinę. Tak właściwie, to stracił całe swoje dotychczasowe życie – ze 191 osób znajdujących się razem z nim na pokładzie samolotu, tylko on przeżył. Tego dnia chłopiec przestaje być Eddiem, a zaczyna być Edwardem.

Drogi Edwardzie to powieść, którą czyta się z rosnącym zainteresowaniem, pomimo tego że jej tematyka jest bardzo trudna do przetrawienia. Jest to bowiem historia, która opowiada przede wszystkim o dojmującej stracie, która zostawia wielką, czarną wyrwę w miejscu, gdzie do tej pory znajdowały się rzeczy znajome, ukochane i swojskie. Dwunastolatek musi przywyknąć (o ile można w ogóle użyć takiego określenia w obliczu tego, z czym musi się zmierzyć) nie tylko do tego, że teraz mieszka w innym domu, z ciocią i wujkiem, z którymi do tej pory nie miał częstego kontaktu. Edward musi też przyzwyczaić się do swojego nowego ciała, które nie jest już tak sprawne jak kiedyś, do dziwnych ‘pyknięć’ w uchu i do nowych myśli, o których istnieniu wcześniej w ogóle nie zdawał sobie sprawy. Ann Napolitano w wybitny sposób opisuje codzienne zmagania chłopca z nową rzeczywistością, której ten nie chce ani nie potrafi zaakceptować czy się jej nauczyć.

Ta historia nie skupia się natomiast jedynie na stracie, jaką ponosi Edward i jego najbliżsi krewni. Napolitano pochyla się nad tym tematem i opisuje go z wielu różnych stron. Oczywiście najbardziej przejmująca jest strata, której doświadcza główny bohater, ale co możemy powiedzieć o dziewczynce, która właściwie nie zna swojego ojca? Lub o żołnierzu, któremu udało się zawalczyć o własną lepszą przyszłość tylko po to, by w przypływie jednej gwałtownej chwili wszystko stracić? Czy to, czego im brakuje w życiu, jest mniej ważne? Pisarka poświęca swoją uwagę każdemu z bohaterów tej powieści – te postaci są tak samo ważne, co Edward, nawet jeśli ich losom nie poświęca się aż tyle miejsca w książce.

Drogi Edwardzie jest również opowieścią o tym, jak stratę i traumę można sobie rekompensować. Można na przykład, niekiedy zupełnie nieświadomie, zrobić z dwunastoletniego chłopca żywy symbol, w którym upatruje się rozwiązania wszystkich swoich trosk. Wystarczy, że Edward coś powie, zrobi, napisze, zobaczy, odwiedzi etc., a innym będzie trochę łatwiej. Tylko jak z tak wieloma, często sprzecznymi oczekiwaniami, ma sobie poradzić dziecko? Autorka pokazuje, jak to jest być „cudownym chłopcem” w XXI wieku, gdy wszechobecne media dyktują wiele narracji i narzucają opinie, często niemające wiele wspólnego z rzeczywistością.

Anna Napolitano opisuje tę trudną historię w przepiękny sposób. Każde słowo idealnie pasuje do całości, żaden wyraz nie jest zbędny. Podobnie z emocjami – autorka książki nie ucieka się do tanich i oczywistych chwytów, by wzruszyć swojego czytelnika. To, jak zareagujemy na daną sytuację opisaną w powieści, zależy tylko od nas – niektórzy się wzruszą, inni zirytują, jeszcze inni zamyślą. Ale to będą indywidualne odczucia odbiorców tekstu, bo Napolitano niczego nie sugeruje.