Jesteśmy przyzwyczajeni do pięknych i wzruszających opowieści o przyjaźni łączącej człowieka z psem, kotem, może jeszcze z papużką, królikiem, ewentualnie chomikiem lub rybką, choć te ostatnie propozycje brzmią dość egzotycznie. Przyznam szczerze, że nigdy nie przyszło mi do głowy, by obdarzyć miłością świnię (nie, nie świnkę morską – taką domową, z chlewika). Prawdopodobnie z powodu, iż jako wieczny mieszczuch nie miałam okazji poznać, jak wyjątkowe są to zwierzęta; ale niewykluczone również, że bliższe było mi po prostu szczekanie niż chrumkanie. Książka Sy Montgomery, amerykańskiej przyrodniczki, pisarki i scenarzystki, Dobra świnka, dobra. Niezwykłe życie Christophera Hogwooda, pozwala mi nadrobić deficyt wiedzy i zrewidować własne poglądy. Otóż tytułowy prosiaczek zawojował nie tylko samą autorkę i jej najbliższych, ale również sąsiadów, znajomych, radio, prasę i telewizję. Moje serce ostatecznie też podbił, choć nie do tego stopnia, bym nosiła się z zamiarem zakupu prosiaczka. Poza tematyką, która naprawdę mnie urzekła (pomimo początkowych wątpliwości), ogromnie przypadła mi do gustu bardzo energiczna narracja oraz niezwykła ilość ciekawych informacji ze świata fauny. Montgomery w swojej książce przekonuje, że jej życie diametralnie zmieniło się dzięki jednemu, cherlakowatemu prosiakowi. Świni, która odniosła niebywały sukces – cudem uniknęła chłodni i przyniosła Sy łaski, które od wieków kojarzono z tym właśnie gatunkiem: siłę, przyjaciół, a nawet rodzinę…

Autorka na podstawie własnych doświadczeń krok po kroku dowodzi, że świnie to wyjątkowe zwierzęta. Ich mądrość podziwiano od wieków, a niebywała inteligencja została potwierdzona przez samego Karola Darwina. Są one tak samo bystre jak psy, równie rezolutne, silne i odważne. Ze względu na siłę i spryt dzikich świń naśladowali je wojownicy, czarownicy powoływali się na nie, a wróżbici zasięgali ich rady. Przedchrześcijańskiej Europie zaglądano w świeże wieprzowe wątroby, aby zobaczyć przyszłość, ponieważ mówiło się, że organy świń odbijają cudowne światło zsyłane przez bogów.

Nie inaczej było z Christopherem Hogwoodem. Przybył do domu Sy i jej męża, Howarda, z farmy znajomych George’a i Mary Iselinów, w pudełku po butach. Nie wyglądał jak typowy prosiak: miał wielką, niemal zbyt ciężką głowę, ogromne, puszyste uszy, biało-czarne łaty i był wyjątkowym pieszczochem. Mimo to sprawiał wrażenie niezwykle kruchego i wiotkiego osobnika, ponieważ miał problemy zdrowotne. Nie rósł, nie tył i niektórzy sugerowali, że humanitarniej byłoby go zabić niż skazywać na cierpienie. Tymczasem on, na przekór wszystkim, po podaniu odpowiednich leków zaczął rosnąć. Masowo zaczęli również napływać przyjaciele i sąsiedzi Sy, ot, tak, by na niego popatrzeć. Zupełnie tak, jak wpada się obejrzeć noworodka. Z tego, jak się z nami witał, radośnie pochrumkując, z iskierkami w oczach, wywnioskowaliśmy, że cieszy go (..) towarzystwo. Kiedy siła jego drobnego ryjka została uwolniona zaczął ryć (To siła natury. Kiedy dotykał nosem ziemi, tworzyła się imponująca dziura (…), a Chris stawał się miniaturowym buldożerem). Z czasem zaczął też uciekać – najpierw nauczył się rozwiązywać sznurek zabezpieczający drzwi stodoły, później otwierał już rygiel (Musieliśmy też zmierzyć się z faktem, że nasza świnka jest niebezpiecznie, być może wręcz diabolicznie, genialna). Poza tym uwielbiał piwo, więc gdy zobaczył[…] kogokolwiek z butelką w dłoni, jakąkolwiek, gonił[…] go, aż ten ktoś się poddawał i pozwalał [mu] wszystko wypić). Montgomery przyznaje bez ogródek: Byłam z niego dumna. Fascynowało mnie w zasadzie wszystko, co robił. Howard twierdził, że dałam się ‘zdziczyć’. A ona dodaje z radością, że ich życie stało się ‘świniocentryczne’, przede wszystkim dlatego, że spędzali z Chrisem mnóstwo czasu (Średnio raz na godzinę sprawdzaliśmy, co u niego). Poza tym każdy ich dzień dzięki tej niepozornej śwince stawał się lepszy, przynosił chwile wytchnienia i towarzystwo ludzi. Hogwood zmieniał ich samych. Czy to dziwne, że Sy i Howard rozmawiali o nim nawet na przyjęciach? Kochali go i ze swadą przyznawali, że ich świnia jest mądrzejsza od nich, bo wykombinował[a], jak z dwojga wykształconych ludzi zrobić darmowy personel zasuwający na pełen etat…

Podczas swoich ‘wędrówek’, Chris spotykał wiele osób i wywierał na nich niezatarte wrażenie. W przeciwieństwie do właścicielki, prosiak był towarzyski i łatwo zyskiwał przyjaciół: Podczas swoich wypraw był ambasadorem naszego podwórka. Jego popularność spływała na mnie. I nawet kiedy sprawiał kłopoty, prawie wszyscy go lubili, przyznawała. Oprócz splendoru, nieodzowna była przede wszystkim odpowiednia ilość pożywienia. A potrzeby Chrisa rosły równie szybko jak jego waga. I równie szybko przybywało [im] chętnych do pomocy: krewnych i przyjaciół. Ludzie ochoczo odprowadzali go do domu (co stanowiło nie lada wyzwanie!), poznawali jego zwyczaje, lubili go głaskać, zapewniali mu ‘świńskie spa’ lub traktowali go jako powiernika swoich tajemnic. Od sąsiadów, przyjaciół lub z miejscowej restauracji, dostawał resztki jedzenia, tzw. zlewki. Chris unikał roślin cebulowych, w tym dymki, pora i szalotki. Nie przepadał za cytrusami i nie dostawał mięsa. Poza tym jadł wszystko, a jego dobroczyńcy uwielbiali patrzeć, jak konsumuje przyniesione przez nich dary: Patrzenie na jedzącą świnkę daje niesamowitą możliwość przeżywania cudzej rozkoszy. Rzadko ma się tyle przyjemności z czyjegoś szczęścia. Oto ktoś, kto podąża za tym, co sprawia mu radość. Świnie są stworzone do jedzenia – zostały wyhodowane, aby jeść i szybko rosnąć…

Historia Chrisa łapie z serce. Oto przedstawiciel gatunku, który bez wątpienia częściej gości na naszym stole niż w przydomowym ogródku. Był mądry, subtelny i niezwykle inteligentny. Delikatny, słynący z cierpliwości do dzieci, dobrze radzący sobie z ludźmi na wózkach. Doskonale pamiętał ludzi, rozpoznawał ich po głosie i po wyglądzie, nawet tych, których bardzo rzadko widywał. Poruszył serca wszystkich swoim niebywałym urokiem: Ludzie kochali Chrisa, ponieważ był taki szczęśliwy. Ludzie kochali go, ponieważ był taki zachłanny. Ludzie kochali go, ponieważ był tak bardzo świński – i kochali go, ponieważ był tak ludzki. Kochali jego delikatność i poczucie humoru. Wiele osób podkreślało, że to właśnie on nauczył ich kochać, że sam był czystą miłością. To z pewnością dlatego nadesłano tak wiele kartek i maili z kondolencjami po jego odejściu, a automatyczną sekretarkę Sy i Howarda szybko zapchano, itp.

W Dobrej śwince Sy Montgomery udało się również coś niebywałego – przedstawiając swojego ukochanego Chrisa, z którym przeżyła wspólnie 14 lat, dowiodła, że nie zawsze należy myśleć praktycznie, podporządkować się społeczeństwu, rodzinie czy skostniałym prawom. Bo czasem warto pójść na przekór wszystkiemu i zamiast rozumu posłuchać serca. Zamiast śmierci, wybrać życie. Pojawienie się Christophera w rodzinie Sy i jej miłość do niego stały się przeciwwagą dla złego traktowania świń na świecie. (…) Oczywiście historia Christophera nie wymazuje wszystkich okropieństw wycierpianych przez świnie na całym świecie w ciągu stuleci (…) Ale Montgomery i Christopher stworzyli inną rzeczywistość: dzięki temu, że Chris mógł przeżyć całe życie, uhonorowali[…] [niejako]życie wszystkich świń.

Dobra świnka, dobra to wyjątkowa książka o nieprzeciętnej relacji człowiek-zwierzę. To wzruszająca historia kobiety, która dzięki obecności przeciętnego jakby się mogło zdawać cherlaka otworzyła się na drugiego człowieka i przezwyciężyła swoją nieśmiałość. Dzięki rozkoszy czerpanej z jego towarzystwa zrozumiała, że niezależnie od tego, co się dostanie od losu czy natury, kiedy się kocha, wszystko jest możliwe. Warto pamiętać, że to właśnie zwierzęta mogą nas zmienić, poprowadzić z powrotem do edenu i przypomnieć nam, że zawsze możemy zacząć od nowa…

Książki poruszające temat miłości do zwierząt zawsze znajdą odbiorców, zwłaszcza gdy nie są zestawem prostych zachwytów nad urokiem i inteligencją pupila. Dobra świnka, dobra autorstwa Sy Montgomery to opowieść o barwnej egzystencji Christophera Hogwooda, świni, która podbiła serca wielu ludzi. Autorka prezentuje tu losy Chrisa i zmiany, jakie jego obecność przyniosła. Przedstawia rzadką relację między świnią i ludźmi, charakter zwierzęcia i jego kolejne wybryki. Wszystko zamyka w zgrabnej i humorystycznej historii, zapewniając Chrisowi trwanie w pamięci odbiorców.

Christopher miał dużo szczęścia: maleńki prosiak bez żadnych szans na przeżycie trafił do ludzi, którzy za wszelką cenę chcieli go uratować. Początek książki to nierówna walka ze śmiercią i chorobami – walka, którą zrozumieją tylko miłośnicy zwierząt. Z czasem Christopher zaczyna dominować w tej wspomnieniowej historii: Sy Montgomery opowiada o rozmaitych kłopotach wynikających z posiadania świni z charakterem: o samodzielnych wycieczkach Chrisa, forsowaniu kolejnych ogrodzeń czy o relacjach z innymi – ludźmi i zwierzętami. Rozbawi czytelników wizją świńskiego spa i pomysłami Christophera. Czasami bywa groźnie, czasami – wzruszająco. Autorka nie zastanawia się nad sensem trzymania w domu – w charakterze domowego pupila – świni. Miłość do Chrisa jest oczywista i nie podlega dyskusjom. Ale też dla Montgomery nie stanowi okazji do dyskutowania nad losem zwierząt hodowlanych. Inne świnie hodowane są dla mięsa, Chris nie – to temat pojawia się dopiero przy pytaniu, jak długo żyją świnie: niewielu ludzi próbuje poznać odpowiedź, tym większą zagadką są przyszłe losy bohatera tomu. Co ciekawe, w oczach Sy Chris wcale się nie zmienia. Owszem, przybiera na wadze i z czasem staje się olbrzymim knurem – ale dla autorki to dalej stworzenie, które uwielbia pieszczoty i wykazuje się inteligencją w nieoczekiwanych momentach. Zmiany w wyglądzie najlepiej obrazują zdjęcia: od maleńkiej i uroczej świnki, która zachwyci nie tylko dzieci – po ogromne i budzące respekt zwierzę. Gdyby nie dołączone do tej publikacji fotografie, trudno byłoby wyobrazić sobie przeobrażenie Chrisa, zresztą nawet z materiałem ilustracyjnym to niełatwe zadanie. W tekście Sy Montgomery najważniejsza okazuje się relacja świni z domownikami oraz sąsiadami. Autorka przy okazji komentuje też rodzinne niesnaski czy własne życiowe wybory: Chris jest cały czas w centrum wydarzeń, zapewnia niezwykłość, a i sławę. Z czasem autorka zaczyna akcentować swoistą filozofię życiową Chrisa, z jego zachowań i przyzwyczajeń wyłuskując wskazówki dla siebie.

Cała książka jest prywatną opowieścią o decyzji, która zmieniła życie Sy. Tom pozbawiony został infantylnych tonów i prostych zachwytów nad zwierzęciem – Sy Montgomery raczej próbuje przekazać odbiorcom własne obserwacje, które doprowadzą ich do refleksji nad inteligencją niedocenianych przeważnie stworzeń. Dobra świnka, dobra to również dość zabawna lektura autobiograficzna, bo przecież pojawia się w niej nie tylko Chris. Sy Montgomery pozostaje na marginesie książek o zwierzętach, ale zapewnia swoim czytelnikom relację wyjątkową. Uczy szacunku do życia, definiuje przywiązanie i udowadnia, że nie ma rzeczy niemożliwych, gdy w grę wchodzi ratowanie słabszych. Christopher Hogwood to świnia, która miała szczęście – a jego krzepiąca historia dostarczy odbiorcom rozmaitych wrażeń. Tu dzieją się rzeczy niewyobrażalne.

Christopher Hogwood jest świnią, której trafiła się główna nagroda na loterii życia - zamiast skończyć w rzeźni, zamieszkał w chlewiku rodziny, która ze względów religijnych i światopoglądowych nie spożywa wieprzowiny.

Sy Montgomery, przyrodniczka, podróżniczka i pisarka, autorka książek o zwierzętach i naturze przeznaczonych dla dorosłych i dla dzieci, postanawia adoptować małą świnkę z zaprzyjaźnionej farmy. Wybór pada na najbardziej cherlawego prosiaczka, takiego, który nie ma szans na przeżycie bez pomocy człowieka. Nie większy od kota Christopher balansuje na granicy życia i śmierci, gdy w pudełku po butach przyjeżdża do nowego domu. Rozpoczyna się zakończona sukcesem walka o życie zwierzątka oraz niekończąca się seria pytań o to, co Sy i Howard zamierzają zrobić ze świnią. Niewielu ludzi pojmuje, że nie planują przerobić jej na szynkę. Wkrótce jednak nawet najbardziej sceptyczni poddają się urokowi Christophera, który w życiu ceni proste przyjemności - dobre jedzenie i drapanie po brzuszku.

Dzięki ucieczkom z zagrody Christopher staje się znany w całej okolicy, dzięki popularności książek i filmów Sy, zyskuje ogólnokrajową sławę. Ogromny apetyt świnki zaspokajają sąsiedzi z bliższej i dalszej okolicy zbierając dla niego resztki ze stołów. Wszyscy są mile widziani w chlewiku i pod drzewem, gdzie Christopher spędza ciepłe dni. "Dobra świnka, dobra" to kronika życia Christophera i jego ludzkiej rodziny. Wypełniają ją radości związane ze świnką - jej psoty, nielegalne eskapady po okolicy, przyjazne nastawienie do dzieci i rozkosz czerpana z zabiegów pielęgnacyjnych. Słodycz i radość równoważą fragmenty dotyczące przykrych konfliktów rodzinnych Sy i Howarda, chorób i śmierci ich bliskich, życiowych rozterek oraz codziennych smutków.

Tytułowym bohaterem jest świnia i wokół niej snuje się opowieść. Nie można jednak zapomnieć, że ta świnia zamieszkała w ludzkiej rodzinie jako jej pełnoprawny członek i pupilek. Dlatego należy mieć świadomość, że historia Christophera jest ściśle związana z ludźmi. Dodanie do książki wątków autobiograficznych przydało opowieści dramaturgii i wyszło jej na dobre. Chociaż nie każdy czytelnik pragnąłby opiekować się świnią, to każdy jest w stanie zrozumieć motywacje Sy i jej światopogląd. To ciepła, wzruszająca książka dla tych którzy kochają zwierzęta i przejmują się ich losem.

Wszystko jest możliwe, kiedy przygarnie się prosiaka, wyrastającego na niezwykle spokojne zwierzę, uczące wszystkich dookoła pielęgnowania więzi międzyludzkich oraz samoakceptacji.

Sy Montgomery jest amerykańską przyrodniczką oraz cenionym badaczem dzikich zwierząt, a także autorką wielu książek dla dzieci i dorosłych. Dobra świnka…, to jej opowieść o czternastu wspaniałych latach spędzonych u boku Christophera Hogwooda, ponad trzystukilogramowego świniaka-zen.

Główny bohater książki przybył do domy Sy, jako cherlawe prosię, mieszczące się w pudełku po butach. Szalone gospodarstwo wegetarianki i jej żydowskiego męża, okazało się idealnym miejsce do wychowywania każdej świnki, pełnym przygarniętych zwierząt, spokojnie dożywających starości.

Strona po stronie rewidowane są wszystkie nasze poglądy i stereotypowe wyobrażenia na temat istot, które najczęściej widujemy na naszych talerzach. Autorka przytacza badania, materiały, a nawet sięga do różnorodnych dzieł sztuki, by pokazać nam, jak inteligentne i wyjątkowe są świnie. Ich siła, spryt i inteligencja demonstrowane są nam na wielu przykładach, także samego Christophera: delikatne obchodzenie się z dziećmi, umiejętność rozpoznawania przyjaciół po głosie, czy zapachu; traktowanie wszystkich dookoła, jako potencjalnych miłośników swojego gatunku, wspaniała pamięć oraz bezwarunkowa miłość do swoich właścicieli.

Poczucie akceptacji świata, dawanie czystej przyjemności obcowania ze szczęśliwą istotą, zacieśnienie więzi z sąsiadami… Sy wymienia wiele darów, jakie otrzymała przez te wszystkie lata: „Ta ogromna, kochana świnia, która uszczęśliwiła tylu ludzi, była dowodem na to, że niezależnie od tego, co się dostanie od losu czy natury, kiedy się kocha, wszystko jest możliwe”.

W całej opowieści dominuje lekko egzaltowany ton, na szczęście wszystkie banały i „złote myśli” równoważy solidna dawka humoru. Autorka potrafi sympatycznie i ze swadą opowiadać o wielkiej miłości swojego życia; w sposób, który powoduje, że traktowanie ogromnej świni, jako członka rodziny, zaczynamy traktować, jako coś oczywistego.

Ekscentryczny pomysł szybko przerodził się w wspaniałą przygodę i doświadczenie, które wzbogaciło nie tylko Sy i jej męża, ale także wszystkich, którzy tak garneli się do Christophera, by choć chwilkę pobyć z bezgranicznie szczęśliwym zwierzakiem.

Melonik, wąs obcięty w kwadrat, w ręku laska, charakterystyczny chód. Wyobrażacie sobie kino bez Dyktatora, Brzdąca, Gorączki złota? Niewiele było w historii postaci tak charakterystycznych i skrupulatnie tworzących swój wizerunek sceniczny jak Charles Chaplin. Urodzony w 1889 roku w Londynie Chaplin odcisnął w historii kinematografii niemal tak ważny ślad jak załoga Apollo 11 na księżycu. Miał niebagatelny wpływ na rozwój kina stąd nie dziwi fakt, że jego śmierci towarzyszyło zdanie „to tak jakby umierało kino”.

Zaczyna się w noc Bożego Narodzenia 1971 roku, scena niczym z jednego z epizodów pratchettowskiego Świata Dysku – Charliego Chaplina odwiedza Śmierć. „Czekam na Ciebie” mówi, jednak aktor za nic ma sobie powagę sytuacji i szybko przechodzi do próby rozładowania atmosfery, starając się rozśmieszyć swojego gościa. Niewzruszona Śmierć nie daje się jednak złapać na oklepane gagi komika i ponagla go. Chaplin chwyta się jednak ostatniej szansy – przekonuje Śmierć, że jego dziewięcioletni syn Christopher bardzo go potrzebuje, dochodzą do porozumienia – Śmierć co roku będzie nawiedzać słynnego Włóczęgę. Gdy ten będzie w stanie ją rozśmieszyć przedłuży swoje życie o rok.

Na łożu śmieci Charles Chaplin chwyta za pióro i pisze list do swojego syna. Chce w nim zawrzeć wszystko to co robił w swoim życiu zanim został słynnym komikiem. Epistolarna forma prowadzenia narracji zmusiła Fabio Stassiego do wcielenia się w bohatera powieści i trzeba przyznać, że w tym pierwszoosobowym monologu odnalazł się doskonale. Książkę czyta się przyjemnie ze względu na stosunek bohatera do otaczającej go rzeczywistości – mimo wczesnej straty ojca, problemów psychicznych matki, tułania się bez celu po świecie i życia z dnia na dzień zachowuje on dystans, trzeźwy umysł i nieprzeciętne poczucie humoru.

Dżentelmen, poeta, marzyciel, samotnik, stale wyczekujący romantyczności i przygody. Chciałby natchnąć pana (Macka Senneta) mniemaniem, że jest uczonym, muzykiem, księciem, graczem w polo. Jednakże nie gardzi zbieraniem niedopałków czy okradaniem dzieci z cukierków. – tak Chaplin pisał o stworzonym przez siebie Włóczędze, taki też jest główny bohater książki Stassiego. Pod maską wygłupiającego się, przewracającego o skórkę od banana niedorajdy Chaplin chował duszę smutnego, ale mimo wszystko niezwykle silnego i doświadczonego życiowo romantyka.

W Ostatnim tańcu Chaplina, jak w życiu, autor przedstawia cały kalejdoskop emocji. To kolejny efekt ubrania książki w papier listowy, Chaplin pisząc do Christophera, przelewając swoje wspomniana na papier nie szczędzi opisów zarówno wzlotów jak i upadków. Od wielkich sukcesów, przez chwile nędzy aż do takich traumatycznych doświadczeń jak pobicie przez członków Ku-Klux-Klanu. Swoją książką sycylijski pisarz wpisuje się w nurt tzw. literatury drogi bardzo charakterystycznej dla amerykańskiej prozy i dzięki temu jego historia wydaje się jeszcze bardziej prawdopodobna i przekonująca.

Po przeczytaniu do głowy nasunęły mi się kontrowersje jakie wzbudził film Amadeusz Milosa Formana. Mimo oparcia scenariusza na prawdziwym życiu Mozarta producenci filmu dołożyli swoje trzy grosze, aby urozmaicić fabułę. Książka ukazuje tę mniej znaną część życia Chaplina i myślę, że to jest jej główna zaleta. Autor w posłowiu podkreśla, że historia jest zmyślona, jednak zawiera w sobie dużo prawdy, wierzę, że Stassi dobrze przygotował się do napisania Ostatniego tańca Chaplina. Nigdy w stu procentach nie poznamy jak naprawdę mogło wyglądać tułacze życie młodego Charlesa po dotarciu do Stanów Zjednoczonych. Można jedynie przypuszczać czy faktycznie tak wyglądały młodzieńcze lata Włóczęgi. Stassi wielokrotnie czytał autobiografię Chaplina i zebrał bardzo duży bagaż wiedzy by napisać Ostatni taniec...

Rybki, kot, pies, żółw, chomik, nawet świnka, tyle że morska... Ale świnia? Prawdziwa świnia, nie maleństwo, które można wziąć na ręce i pogłaskać, ale prawdziwa, ogromna, kilkudziesięciokilogramowa świnia, nad którą momentami ciężko zapanować. Któż by się zdecydował na jej przygarnięcie? 

Christopher Hogwood początkowo był maleńkim prosiaczkiem, mieszczącym się w pudełku po butach. Najdrobniejszy ze stada, cherlaczek, który pozostawiony wśród rodzeństwa, najprawdopodobniej nie przeżyłby. Zbyt słaby, by walczyć o pokarm, dezorganizujący stado mógłby koniec końców zostać zagryziony przez własną matkę, gdyby nie Sy Montgomery i jej mąż Howard, którzy zdecydowali się na jego przygarnięcie. Wyrósł na pięknego i silnego prosiaka, dożył sędziwego wieku i z pewnością miał cudowne życie.

Dobra świnka, dobra to zapis tego życia. Opis sytuacji niezwykłych i codziennych, chociaż może przy opiece nad świnką ciężko mówić o codzienności, tutaj chyba wszystko staje się niezwykłe, poczynając od karmienia jej wiadrami i sprowadzania tego jedzenia z całej okolicy, poprzez ganianie za niesfornym zwierzakiem, aż po uwielbiane przez Chrisa świńskie spa, dostarczające zresztą radości nie tylko jemu, ale chyba przede wszystkim całej reszcie osób biorącym w nim udział.

Na każdej stronie książki Sy Montgomery czuć ogromną miłość do zwierząt. Głównie oczywiście do tytułowego bohatera - Christophera Hoogwooda, zwierzaka, który odmienił życie nie tylko jej, ale i całej okolicy, a nawet zupełnie obcych ludzi; ale też do Tess, cudownej border collie, której trzeba było od nowa nauczyć zaufania do ludzi czy też do stada gdaczących dam, zajmujących kurnik przy domu. Poza zwierzętami, które autorka miała przy sobie na co dzień poczytamy także o tych, które spotykała podczas swoich egzotycznych podróży. Nie ma tych wtrąceń tak dużo co prawda, ale wystarczająco, by rozbudzić ciekawość i sprawić, że z chęcią sięgnę po kolejne zapowiadane w ramach serii EKO książki Montgomery. Co tu dużo mówić, autorka książki z całą pewnością należy do tej grupy ludzi, którzy nie wyobrażają sobie życia bez zwierząt, a że los pozwolił jej się także zawodowo z nimi złączyć, to tylko pozazdrościć. I poczytać, skoro chociaż tyle można.