Całkowicie zmienić swoje życie można na każdym jego etapie, w każdym wieku, niezależnie od sytuacji, miejsca i czasu. Najważniejsze jest pozwolić ponieść się natchnieniu i pozwolić dojść do głosu swojemu przeznaczeniu.

Teresa Espinosa pod wpływem nagłego impulsu kupuje w antykwariacie stary, paryski szyld sklepowy. Ten niekontrolowany zakup pozwala odbić się od dotychczasowego życia i rozpocząć diametralne zmiany i spełnianie skrytych marzeń. Opuszcza Hiszpanię, osiedla się w Paryżu i w słynnej dzielnicy Montparnasse otwiera mały sklepik. Teresa odkrywa, że stary szyld, lokal i Paryż łączy się z pewną postacią, która w okresie międzywojennym była modelką znanych malarzy, obiektem westchnień Modigilianiego i podopieczną niedoścignionej Coco Chanel. Kobieta podąża śladem Alice Humbert i odkrywa prawdziwy powód swojej impulsywnej eskapady.

Teresa przez długi okres swojego życia była marionetką w rękach swojej apodyktycznej ciotki. Zachowywała się, ubierała, mówiła pod dyktando, a emocje, uczucia trzymała na wodzy, w ukryciu, w sekrecie. Jej życie do pewnego momentu było czarno- białe pozbawione koloru, pasji, szczęścia. Dopiero przypadek, nagły impuls i stary szyld porusza zaśniedziałe trybiki jej wnętrza. Kobieta zaczyna zastanawiać się nad sensem swojego istnienia i wyrywa się z szablonu stworzonego na miarę. Odważna decyzja, mocne postanowienie i chwilowe szaleństwo prowadzi ją do opuszczenia ojczyzny i podróży w nieznane z małą wskazówką, natchnieniem, przeznaczeniem w drżących rękach.

W Paryżu, niewielkim, zapomnianym, zatęchłym sklepiku odnajduje swoje miejsce na ziemi ale i plik czarno- białych zdjęć, tajemniczą kobietę i dekadencki, hedonistyczny świat artystycznej bohemy, jazzu, hektolitrów szampana, oparów ciężkich francuskich perfum zmieszanych z gęstą mgłą papierosowego dymu. Teresa odnajduje nić porozumienia, więzi, wrażliwości, jedności. Obie odważyły się zmienić swoje życie, podążyć za marzeniem i poszukać szczęścia, spełnienia w miejscu które podpowiada serce, a nie rozum.

Maxim Huerta zabiera nas w szalone lata 20 XX wieku. Tu chaosu, atmosfera skandalu, bezwstydu zjawiskiem niezwykle pożądanym. W świecie bez zahamowań, poza prawem, w środku nieustającego przyjęcia rozgrywają się wydarzenia ważkie, decydujące o całym życiu: rodzina,miłość, śmierć, pożądanie, zazdrość, tęsknota, żal, smutek, ambicja.

Autor doskonale oddał klimat tamtych czasów i atmosferę Paryża w okresie międzywojennym. To na Montparnasse rozgrywały się najważniejsze wydarzenia, tam człowiek wyrastał na gwiazdę i spektakularnie upadał, to między innymi tam Coco Chanel dopinała interesów, odnajdywała partnerów biznesowych, pracowników, modeli. Montparnasse była centrum artystycznego świata, sławy, dekadencji i wzniosłych uczuć.

Sklep w Paryżu nie należy do łatwych książek, ale z pewnością na długo zostaje w pamięci. To zasługa ogromnego zaangażowania autora w poszukiwania materiałów do książki, prawdziwego sklepiku wokół, którego osnuta została opowieść, barwne postaci i styl, który w poetyckich porównaniach zawiera całą paletę emocji i doświadczeń.

Maxim Huerta zachęca czytelnika do poszukiwania swojego miejsca na ziemi i odważnej realizacji własnych pasji. Za pomocą Teresy i Alice pokazuje jak ważna w życiu jest miłości jak łatwo można ją zagubić w gąszczu codziennych pokus.

Całkowicie zmienić swoje życie można na każdym jego etapie, w każdym wieku, niezależnie od sytuacji, miejsca i czasu. Najważniejsze jest pozwolić ponieść się natchnieniu i pozwolić dojść do głosu swojemu przeznaczeniu.

Teresa Espinosa pod wpływem nagłego impulsu kupuje w antykwariacie stary, paryski szyld sklepowy. Ten niekontrolowany zakup pozwala odbić się od dotychczasowego życia i rozpocząć diametralne zmiany i spełnianie skrytych marzeń. Opuszcza Hiszpanię, osiedla się w Paryżu i w słynnej dzielnicy Montparnasse otwiera mały sklepik. Teresa odkrywa, że stary szyld, lokal i Paryż łączy się z pewną postacią, która w okresie międzywojennym była modelką znanych malarzy, obiektem westchnień Modigilianiego i podopieczną niedoścignionej Coco Chanel. Kobieta podąża śladem Alice Humbert i odkrywa prawdziwy powód swojej impulsywnej eskapady.

Teresa przez długi okres swojego życia była marionetką w rękach swojej apodyktycznej ciotki. Zachowywała się, ubierała, mówiła pod dyktando, a emocje, uczucia trzymała na wodzy, w ukryciu, w sekrecie. Jej życie do pewnego momentu było czarno- białe pozbawione koloru, pasji, szczęścia. Dopiero przypadek, nagły impuls i stary szyld porusza zaśniedziałe trybiki jej wnętrza. Kobieta zaczyna zastanawiać się nad sensem swojego istnienia i wyrywa się z szablonu stworzonego na miarę. Odważna decyzja, mocne postanowienie i chwilowe szaleństwo prowadzi ją do opuszczenia ojczyzny i podróży w nieznane z małą wskazówką, natchnieniem, przeznaczeniem w drżących rękach.

W Paryżu, niewielkim, zapomnianym, zatęchłym sklepiku odnajduje swoje miejsce na ziemi ale i plik czarno- białych zdjęć, tajemniczą kobietę i dekadencki, hedonistyczny świat artystycznej bohemy, jazzu, hektolitrów szampana, oparów ciężkich francuskich perfum zmieszanych z gęstą mgłą papierosowego dymu. Teresa odnajduje nić porozumienia, więzi, wrażliwości, jedności. Obie odważyły się zmienić swoje życie, podążyć za marzeniem i poszukać szczęścia, spełnienia w miejscu które podpowiada serce, a nie rozum.

Maxim Huerta zabiera nas w szalone lata 20 XX wieku. Tu chaosu, atmosfera skandalu, bezwstydu zjawiskiem niezwykle pożądanym. W świecie bez zahamowań, poza prawem, w środku nieustającego przyjęcia rozgrywają się wydarzenia ważkie, decydujące o całym życiu: rodzina,miłość, śmierć, pożądanie, zazdrość, tęsknota, żal, smutek, ambicja.

Autor doskonale oddał klimat tamtych czasów i atmosferę Paryża w okresie międzywojennym. To na Montparnasse rozgrywały się najważniejsze wydarzenia, tam człowiek wyrastał na gwiazdę i spektakularnie upadał, to między innymi tam Coco Chanel dopinała interesów, odnajdywała partnerów biznesowych, pracowników, modeli. Montparnasse była centrum artystycznego świata, sławy, dekadencji i wzniosłych uczuć.

Sklep w Paryżu nie należy do łatwych książek, ale z pewnością na długo zostaje w pamięci. To zasługa ogromnego zaangażowania autora w poszukiwania materiałów do książki, prawdziwego sklepiku wokół, którego osnuta została opowieść, barwne postaci i styl, który w poetyckich porównaniach zawiera całą paletę emocji i doświadczeń.

Maxim Huerta zachęca czytelnika do poszukiwania swojego miejsca na ziemi i odważnej realizacji własnych pasji. Za pomocą Teresy i Alice pokazuje jak ważna w życiu jest miłości jak łatwo można ją zagubić w gąszczu codziennych pokus.

Niezwykle wzruszająca, subtelna powieść dla wszystkich, którzy nie boją się marzyć i chcieliby w jednej chwili odwrócić swoje życie o 180 stopni, by zacząć wszystko od nowa. Dla tych, którzy kochają Paryż i jego atmosferę, szczególnie tę z legendarnych szczęśliwych lat dwudziestych. 

To naprawdę jedna z najbardziej romantycznych książek roku!

Maxim Huerta urodzony w 1971 (czyli jednym z moich ulubionych roczników) w Utiel. Jest dziennikarzem, członkiem hiszpańskiej Akademii Nauk i Sztuk Telewizyjnych. Po studiach na Uniwersytecie San Pablo CEU w Walencji pracował w lokalnym radiu i prasie, następnie w regionalnej telewizji. Prowadzi też programy informacyjne i popularne audycje radiowe.
Romantyczna historia o tym, jak można w jednej chwili odmienić swoje życie.
Fikcyjne spotkanie dwóch kobiet – współcześnie żyjącej Teresy, która wyjeżdża z rodzinnego Madrytu do Paryża i Alice, która mieszkała w tym mieście w 1920 roku i utrzymywała znajomość z Modiglianim, Kiki de Montparnasse, Jeanne Lanvin i Coco Chanel, staje się pretekstem do przywołania klimatu Francji epoki jazzu.
Teresa wiodła na pozór dobre i dostatnie życie. Czas wypełniały jej lekcje rysunku – pracując nad szkicem nie potrafiła jednak podrzeć kiepskiej pracy i zacząć wszystkiego od nowa. W swoich obrazach potrzebowała koloru, a używała jedynie czerni i szarości, nie dostrzegała barw wokół siebie. Wystarczył drobny impuls – wypatrzony wśród staroci szyld sklepu w jej wymarzonym Paryżu, by porzuciła swoje madryckie życie i wyruszyła do Paryża, do opuszczonego sklepu, którego dawna właścicielka okazała się pięknością lat 20. XX wieku, legendarnych czasów bohemy i niekończących się przyjęć. Teresa idzie śladem pięknej Alice, modelki słynnych malarzy, obiektu westchnień Modiglianiego, podopiecznej Coco Chanel.
Co połączyło te dwie kobiety, oddalone od siebie o lata? Czy była to magia? Zrządzenie losu? Intuicja? (…)

Sklep w Paryżu – Màxima Huerty wydaje się powieścią utkaną na znanym i (nader często) wykorzystywanym schemacie, ale… schemacie, który ma swój czar i o ile wątek i osnowa nie zgrzytają ze sobą, to wynik jest wielobarwny i zajmujący. Tak też stało się w wypadku Sklepu… Co tam ja uwielbiam takie „schematy„, gdzie przeszłość i teraźniejszość splatają się mocno ze sobą i przenikają nawzajem. Ożywają wspomnienia dawnych dni i osób, których dawno nie ma wśród nas, a kamienie przemawiają zapomnianym, czarownym językiem, choć w tym wypadku szyldy…
W przypadku tego pisarza dodatkowo zachwyca  kobiecość jego prozy – efekt który udaje się osiągnąć naprawdę nielicznym. Całość jest lekko magiczna i zaskakująca. Huerta doskonale bawi się z czytelnikiem, mieszając prawdziwe fakty (sklepik przy Rue Pont Louis-Philippe 10 istnieje naprawdę) z fikcyjnymi postaci, ubarwiając wszystko obecnością osób tj. Coco Chanel, Modigliani i inni.

W książce pojawia się, ba przewija przez nią jeden (główny) motyw, pytanie. To najważniejsze. Co zrobić aby być szczęśliwą, może wystarczyć po prostu żyć, nie bać się siebie i swojej prawdy? Pójść za głosem serca itp… owszem może to banały, ale jakże prawdziwe i obecne w naszym życiu od wieków, których też od wieków tak bardzo się obawiamy. Niepotrzebnie!